Friday, October 2, 2015

Shpirt i ndrydhur

Pablo Neruda

E humbëm edhe ketë muzg
askush nuk na pa në mbrëmje dorë për dorë
ndërsa nata e errët mbështillte dheun

E pashë nga dritarja ime
se si perëndimi festonte mbi majat e maleve të larta.

dhe një copë diell që ndonjëherë
digjej si  një monedhë në pëllëmbën time

Më kujtohesh  ti  kur shpirtin  ma ndrydh
ky trishtimi im aq i njohur për ty

Ku ishe ti atëhere?
Me kë ishe?
Për çfarë po flisnit vallë?
Përse më hapet kjo gropë e hidhur e dashurisë krejt papritur
sa herë që jam i trishtuar dhe ndjej që ti ke ikur?

Libri bie gjithmonë i mbyllur  kur afrohet muzgu
ndërsa pulovra blu më fërkohet si një qen i plagosur në këmbët e mija

Gjithmonë gjithmonë ti zmbrapsesh mbasditeve
në drejtim të muzgut që shuan statujat.

Shqiperoi M.P.

No comments: