Koma.

A e di se kush je?

A e di çfarë ka ndodhur me ty?

A do që të jetosh në këtë mënyrë?*

Koha është një enë e shpuar

lëng i hidhur rrjedh, si tëmth

pikat e bardha në fustanin e zi të gjyshes

dhe zëri i saj i butë më ndërmënd

“kujdes, kur të rrjepesh një pulë

një pikë tëmth gjithë mishin e shkon dëm”

Pula të rrjepura janë mendimet e mija

të varura të gjitha në rradhë… në çengel

kasapi mban gati satërin në duar

dhe një mace e zezë  poshtë tyre

hyn e del…hyn e del….

është errët, labirinthet janë qafa e përkulur

e një lejleku gri gati për tu prerë… pa gjak

në rrëzë të murit rënkon pëshpërimë e heshtjes

Prit edhe pak… prit edhe pak…

Enë e shpuar është koha pik pik pikon

lëng tëmthi të hidhur …herë fjetur herë zgjuar

herë dritë herë terr … herë gaz dhe herë tmerr

fluturim dhe përplasje … përplasje thërmim

koha është dhimbja e rënies së kokrrizës

në orën e qelqit … pa pushim.

Rrotullohen pulat e rjepura në varg

është errët… asnjë fije drite nuk duket nga larg

as fundin e labirinthit nuk e sheh kund

dhe me ankth pret pyetjet e pas-komës

 kur rënia të mbarojë

A e di se kush je?

A e di se çfarë të ka ndodhur?

A do që të jetosh në këtë mënyrë?

©M.P.

* “ Do you know who you are? Do you know what's happened to you? Do you want to live this way?"
from : " Grey's Anatomy"

Verdh' e Zi

Më e vjetër se vetë njerëzimi është dashuria

prandaj fjalët janë lashtësuar, vjetëruar

poetët tkurren, për të kanë frikë të shkruajnë

shtërzojnë të mjerët mbi figura e rima të thinjura

për ti bërë vargjet të papritur, të dëshiruar.

Por unë nuk jam poete dhe kjo një poezi dashurie

sepse patetikisht kam shumë dëshirë të të them që:

“ti je një diell i zi dhe sa here dukesh e zhdukesh

sa herë lind dhe perëndon në elipset e tua të rastësishme

dhe sa herë më përqafon me rrezet e tua të zeza

unë mendoj vetëm atë gropën tënde të errët e thithëse

që formën ndrron në qëndër të qënies time”.

Unë refuzoj të jem poete dhe kjo një poezi

në mënyrë që të mundem të të them pa ndrojtje:

“Kupto që nuk mund të më përqafosh

sido që unë ti shoh në ëndër rreze-krahët

sepse nëse dikur isha lule kamomile

tani jam veç pjalm i verdhë,

dhe ti nuk je bletë por një diell i zi”.

Dua të të them, pa u kujdesur të mahnis askënd

pa matur vargje rima metafora krahësime

sa frikshëm shkon e zeza me të verdhën

në agimet kur ti vendos të shfaqesh

derdhesh përhumbesh shfryn si puhizë e pakënaqur

mbi çdonjërën prej kokrrizave të pjalmit tim

dhe si hutohem unë humbëtirave

në çastin fillestar  të perëndimt tënd të papritur.

©M.P.

BURGU I VËRTETË

Ken Saro-Wiwa

Nuk është çatia që pikon

as mushkonjat fishkëllyese

në qelinë e lagësht dhe të mjerë

Nuk është kërcëllimi i çelësit

kur kujdestari brënda të mbyll

Nuk është ushqimi i pakët

i papërshtatshëm për njerëzit a kafshët

dhe as zbrazdësia e dites

që zhytet në të zi të natës

Nuk është

Nuk është

Nuk është

Është gënjeshtra që trumpetohet

në veshë për një brez të tërë

është spiuni i sigurimit me amokun e tij

që ekzekuton vendimet shkatërrimtare të pashpirt

në shkëmbim të një vakti të mjerë ushqimi

gjykatësia që regjistron në regjister

një vendim që ajo e njeh si të pamerituar

morali i vjetëruar

marrëzia mendore

mishi i diktatoreve

frika e maskuar si bindje

që bën strehë në shpirtrat tanë të shpifur

janë pantallonat e shurruara nga frika

që ne nuk guxojmë ti lajmë

Kjo është

Kjo është

Kjo është

Miq te dashur, ajo që shndrron botën tonë të lirë

në një burg të zymtë.

Shqiperoi M.P.