Një këngë dashurie…

(A ka lulëzuar hardhia e rrushit vallë?)

……………………………………….

Kjo është një  këngë e butë

për të gjithë të vdekurit…

jo për çfarë shkoi nëntokë

dhe në aromën e luleve të rrushit

më kthehet përsëri,

po për gjithë dashuritë e tyre

që mbeten në hapësirë,

dhe më rrethojnë dhe ngrohin papushim.

Kjo është një këngë e brishtë

për të gjithë të vdekurit

dhe për erën e temjanit dhe të trëndafilave

për ëndrrat që i bënë të lumtur

dhe për të tjerat që i lidhën fort

me njerëz vënde dhe ngjarje

krejtësisht të pa qëna e pandodhura…

Kjo është një këngë e trishtë,

për të gjithë të vdekurit

për dhimbjen që nuk varroset kurrë nendhè

por mbetet mbi të, si qiell i lotuar me re gri,

apo si një degë peme e shkëputur nga stuhia,

varur nën një plagë që rënkon…

Këndoj me zë të ulët një këngë sot,

për gjithëçka që pavarrosur mbet, nga ata

që aromë e luleve të hardhise u bënë.

©M.P.

Jehona e plumbtë

Gerard Manley Hopkins

Si ta ruash- a ka diku ndonjë diçka, ndonjë asgjë të tillë  diçka të panjohur askund, shirit

apo furqetë a gërshet a shtrëngese , gjalm, shul a mbërtheckë a kyc mbyllur

ta mbajë të bukurën, ta ruajë, të bukurën, bukurën, bukurën… nga venitja, shkuarja tej?

 Oh a ka ndonjë mos rrudhosje të këtyre  rrudhave, rreshtit të rrudhave të thelluara

në thellësi? Asnjë ndalese e këtyre lajmëtareve më të zymtë, lajmëtarëve të ngrirë,

lajmëtarëve të trishtuar dhe vjedharakë të gri-së?

Jo s’ka asnjë, s’ka asnjë, oh jo s’ka asnjë

As që ke për të pasur ndonjëherë këtë pamje që tani ke, të mirë mund ta quajmë.

Le të bësh ç’ka mund të bësh, çfarë, të bësh ç’ka të mundesh

por urtësia do të zhduket e para:

Fillo, përsa kohë që jo, s’ka asgjë që mund të bëhet

për ta mbajtur sa më larg

plakjen dhe flokët e bardhë djallëzorë të moshës

rrudhosje dhe rrudha, lëkura që varen, vdesin, më e keqja e vetë vdekjes, lëkura të bëra shuk,

varre dhe vemje, rrënim dhe kalbëzim.

Pra fillo, fillo ta humbësh shpresën

nuk gjëndet asnjë, jo, jo , jo, asgjë nuk gjëndet

fillo humbit shpresën, humbit shpresën

Humbe, humbe, humbe, humbe.

Shqiperoi M.P.

Shenim: Jam krejtësisht e ndërgjegjëshme që shqipërimi im nuk e nderon sa duhet “The leaden echo” te Hopkins,( e cila duhet dëgjuar dhe jo vetëm lexuar), por në emër të dashurisë pa kushte dhe mahnitjes time nga muzikaliteti ritmika dhe forca e fjalës në poemën në fjalë… jam e falur.

Ti...si shiu...

Po bahen t’shkurtna dit’t e vitit

e degët gjethet po i lotojnë pa pra,

me krahët e lagët dheun po e mbshtjell
melankolia e ksaj vjeshte t’dyt

Ti vjen si shi i trishtë në mbramje

dhe në mjes ikën

si fjalë e ngecun n’fyt

kisha me dasht veç me u mbshtjell nën pallton tande

e si fije drite prej syve me t’rrëshkitë

me shallin tim te kuq me ta ndjell andjen

me frymën-fllad ta përkdheli kryt

Por ti vjen si shi i trishtë në mbramje

dhe ikën n’mjes

si fjalë e ngecun n’fyt.

Kisha me dasht veç zanin me ia ndi lkurës tande

e s’bashku me timen nji kang t’çjerrë

me e kendue. Tue ecë n’nji rrugë t’pa shkelun

nën një dritë hane…

Por ti vjen si shi i trishtë n’mbramje

dhe në mjes ikën

si fjalë e ngecun n’fyt

E kam pa rujt nën qerpik për ty nji breg t’kaltër

me dallgët here t’rebelueme e here lozonjare

e kam pa rujt edhe nji qill krejt blu

veç me nji re t’bardhë sa me shplodh sytë e tu

Por ti vjen si puthje shiu t’trishtë në mbramje

dhe n’mjes ikën

si fjalë e ngecun n’fyt.

©M.P.

Krijim i papërfunduar

Dua të të krijoj nga Fillimi

nga hiçi, nga asgjëja,

aty ku kurrë nuk ke qenë,

por më mungon “Fjala” e më thërmohesh,

nga gishtat me rrjedh si dritë ,

sepse

nuk qënkam Zot as në imagjinatën time

Dua pastaj të të vesh atë pallton e zezë

gjitha përqafimet e dashura

me të i kam të veshura së fundmi

por se vapa vjen shpejt

me angështi dhe miza

mbi trupat e zhveshur djersë

Dua të të mbërthej në cep të trotuarit

nën një neon të madh që dritë rrjedh

një mbrëmje me shi dhe fëshfërima monotone

netë të ngrohta qielli idhnak,

por vizatimin ma grisin vetëtimat

dhe gjithmonë mbeten dy gjysma

qe nuk ngjajnë

Dua të të pres tek kafeneja

me dritare të mëdha mbi udhë

kafe duke gjerbuar

ndoshta verë dhe kikirikë

Por kohën ma mat feniksi i vogël

që më zgjon çdo mëngjes në dritare

me këngën e tij

dhe ndërsa e vras ngadalë

ai vetëdigjet për t’u ringjallur mëngjesin tjetër

të vijë përsëri pas xhamit

aty ku unë i zë pritë çdo ditë

©M.P.