Friday, January 23, 2009

SILUETE

I.


Ky diell përtac që shkon të flerë

atë çka dogji,

mashtrueshëm e lëpin...

Mbi minaret dhe kryqet

rrëshket ngadalë,

ngadalë zvarritet, zvarritet pa pushim

para se muzgu nën zotërim

krejt tokën të marrë.

Pemët rrëshkasin

mbi barin e përgjumur

gjithë lagështi.

Dyert po mbyllin

të gjitha foletë një e nga një..


II.

Po ja nga turmë e murrme

përballë del ai

dhe shëtit me ngadalë

gjithmonë në qetësi,

veshur me një pallto

të zezë, të gjatë...

Nga pas e ndjekin kinezja

e tij

dhe qeni

i tij…

Kinezja mban në kokë

një kasketë ngjyrë gri

ndërsa qeni i madh

është pis i zi.


III.

E ngrohtë qëlloi

kjo ditë e vjeshtës së vonë...

Si ashkël më merr rrjedha,

të rrezistoj nuk mundem

Njerëzit më afrohen

me shumë fytyra

që si letra bixhozi

hapur i mbajnë nëpër duar.

« Zgjidh një » më thonë

« atë që të pëlqen më shumë »...

Unë zgjedh fytyren time

me zgjedhje të detyruar

pas orës së dymbëdhjetë

të ditës së gjatë të punës,

mbërthyer

në kornizën e xhamit të derës,

të subëay-t që do më abortojë

së shpejti.

« Ta zhubros » mendoj

« dhe ta hedh nga dritarja ? »

IV


Përse e ngjit ashtu vështrimin

në fytyrën time të xhamtë ?

Është krejt e kotë...

Nuk e kupton që sferat

janë të ndryshme ?

dhe ne rrotullohemi brenda tyre

si hamsteri i vogël

në rrotën e tij burg-lodër

me të cilën kujton se luan.

Mos më shiko.

Jetojmë brenda rrotave

që burgosur i mbajnë

gishtërinjtë tanë të lodhur.

Rrathët si vathët e syve

monedhat paguese të dëshirave

të kësaj bote rruzullmbyllur.

V


Bën vapë.

Buzët e mëdha zinxhiri hap...

Ky diell budalla

me kohë ka perënduar

dhe bebëzat e mia

brenda tij tashmë janë shuar.

Vjen ora kur nga turma

shkëputet ai

me pallton e gjatë...

i qetë e me ngadalë

me kinezen ngjyrë gri

dhe qenin e tij të zi.

Monday, January 12, 2009

Moment

Me buzë të mavijta
mosdashja kafshon...
ventuzë në muzg.
E qetë...
bosh...
e thithur...
derisa xixa mes rrënjëve të bëra shuk
momentin e shkëlqen.
Nga larg shkëndijat vorbullohen,
përvoje turme ne muzg,
flakën e ushqen,
e flaka i ngroh butë
ne ngërç gishtrinjtë
gërshetuar një nga një...
Lëmshi nga larg zë e afrohet
herë duket
herë zhduket
nën të ndriturat lëpirëset gjuhë...
shkëlqen i lagur...
shuhet ngadalë...
"njeriu vitruvian"
bri meje shtrirë rri,
në pozicion horizontal.

Moment

Me buzë të mavijta

mosdashja kafshon…

ventuzë në muzg.

e qetë…

bosh...

e thithur...

deri sa xixa mes rrënjeve të bëra shuk

momentin e shkëlqen

Nga larg shkëndijat vorbullohen

përvoje turme në muzg

flakën e ushqen

e flaka i ngroh butë,

në ngërç gishtrinjtë

gërshetuar një nga një...

Lëmshi nga larg zë e afrohet

herë duket

herë zhduket

nën të ndriturat lëpirëset gjuhë…

shkëlqen i lagur...

shuhet…

ngadalë...

« njeriu vitruvian »

bri meje…

shtrirë rri,

në pozicion horizontal.