I.
Ky diell përtac që shkon të flerë
atë çka dogji,
mashtrueshëm e lëpin...
Mbi minaret dhe kryqet
rrëshket ngadalë,
ngadalë zvarritet, zvarritet pa pushim
para se muzgu nën zotërim
krejt tokën të marrë.
Pemët rrëshkasin
mbi barin e përgjumur
gjithë lagështi.
Dyert po mbyllin
të gjitha foletë një e nga një..
II.
Po ja nga turmë e murrme
përballë del ai
dhe shëtit me ngadalë
gjithmonë në qetësi,
veshur me një pallto
të zezë, të gjatë...
Nga pas e ndjekin kinezja
e tij
dhe qeni
i tij…
Kinezja mban në kokë
një kasketë ngjyrë gri
ndërsa qeni i madh
është pis i zi.
III.
E ngrohtë qëlloi
kjo ditë e vjeshtës së vonë...
Si ashkël më merr rrjedha,
të rrezistoj nuk mundem
Njerëzit më afrohen
me shumë fytyra
që si letra bixhozi
hapur i mbajnë nëpër duar.
« Zgjidh një » më thonë
« atë që të pëlqen më shumë »...
Unë zgjedh fytyren time
me zgjedhje të detyruar
pas orës së dymbëdhjetë
të ditës së gjatë të punës,
mbërthyer
në kornizën e xhamit të derës,
të subëay-t që do më abortojë
së shpejti.
« Ta zhubros » mendoj
« dhe ta hedh nga dritarja ? »
IV
Përse e ngjit ashtu vështrimin
në fytyrën time të xhamtë ?
Është krejt e kotë...
Nuk e kupton që sferat
janë të ndryshme ?
dhe ne rrotullohemi brenda tyre
si hamsteri i vogël
në rrotën e tij burg-lodër
me të cilën kujton se luan.
Mos më shiko.
Jetojmë brenda rrotave
që burgosur i mbajnë
gishtërinjtë tanë të lodhur.
Rrathët si vathët e syve
monedhat paguese të dëshirave
të kësaj bote rruzullmbyllur.
V
Bën vapë.
Buzët e mëdha zinxhiri hap...
Ky diell budalla
me kohë ka perënduar
dhe bebëzat e mia
brenda tij tashmë janë shuar.
Vjen ora kur nga turma
shkëputet ai
me pallton e gjatë...
i qetë e me ngadalë
me kinezen ngjyrë gri
dhe qenin e tij të zi.