Do vish?

Do vish të shohësh?
…kanë mbetur akoma nja dy a tri fije brinjë

pa t’i treguar

dhe gjithë hapësira brenda tyre

e errët

e lagësht

rrëshqitëse

e përgjakur

misterioze

dhe vetja jote aty midis

ti… dhe mungesa jote

ti… dhe pesha mbi mushkeri

që rritet pakuptuar,

tinëzisht.

Jo në zemër

por  në mushkëri të kam!

padukeshëm

pazëshem

fshehur

heshtur

frymëmarrje,

frymënxjerrje…

frymë!

©M.P.

Ana tjetër…

Po ikin edhe gjethet… Për ku vallë?

në cilën botë të mistershme

në pranverë, do ringjallen  këtë herë?

Aty, i shoh të ndryshken zvogëlohen

shkrihen dalëngadalë...

A do jetojnë në të njëjtën pemë?

Apo në pemën tjetër për karshi?

Një stinë duhet të presin… veç një stinë

që diellin t’a rishohin përsëri.

Kështu dhe ty nga mua veç një vel na ndan

suprinë e dendur opake që jepet në dy anët

nuk ka jo, as kohë,  nuk ka as vend … as kilomentra s’ka

nuk është as qielli a oqeani e deti…a fusha e mali

 jo,  asnjëra nga këto s’ështe që ndarë na mban …

por veç një tis i thellë.

Me duar të kërkoj… të të kap… të të gjej

por kurrë nuk jemi në dy anët, në të njëjtin vend

dhe kur unë krahët ul nga lodhja të pushoj

në anën tjetër duart zgjat ti dhe fillon…

O qënie e anës  tjetër që kurrë  s’të kam takuar

dëgjuar, nuhatur… parë

për sytë e tu, lëkurën zërin…

për ty… për ty, kam mall!

©M.P.

Tetor 2017