Aroma e vëndit tim.

Unë i merrja.
Të gjallë, me ngjyra të ndritëshme, gjithë jetë...
Kryeneçe... gjithmonë doja t'i mbushja mëndjen vetes, se një copë jetë e shkulur prej atje, mund të ngulej për bukuri këtu ku kisha ardhur unë dhe të jetonte. Madje doja që sfida të shkonte edhe më larg. Doja të sillja që andej nga kisha ardhur jo vetëm jetën, por edhe aromën. Aromën dhe ngjyrat e mrekullueshme të mesdheut. Doja t'i mbushja mëndjen vetes që në fund të fundit të gjitha copëzat e botës ishin njëlloj për njeriun. Që ishte i njëjti qiell dhe i njëjti dhe.
Unë i mbillja.
Të brydhët dhe të freskët. E zgjidhja dheun dhe i ujisja me kujdes. Gjatë verës i mbroja nga dielli i fortë, ndërsa në dimër detyrohesha t'i fusja brënda për t'i mbrojtur nga i ftohti i padurueshëm. Aty fillonte katastrofa.
Një vit më parë të gjitha lëshuan rrënjë, por jo fletë. Një ngrirje makabre. As thaheshin dhe as lulëzonin. Jo. As thaheshin dhe as lëshonin fletë. Për të lulëzuar as që bëhej fjalë akoma. Gjithë dimrin u përpoqa t'i jap frymë dhe jetë, u përpoqa t'i ngroh me shikim dhe kujdes, me ngrohtësinë e akumuluar në vite brënda meje pikërisht nga ai vend ku i kisha shkulur....
Në të dalë të dimrit disa nga ato nuk u thanë, por u shkrinë. Një pjesë e vogël jetoi deri në pranverë. I nxorra prap në ballkon nën rrezet e diellit. Filluan të nxirrnin disa gjethe të holla e të gjata, me një ngjyrë shumë më të çelur se ngjyra origjinale. U rritën ca lastarë rrakitikë, të shëmtuar dhe pastaj.... pastaj u ra një sëmundje gjethesh, si hi dhe i thau një e nga një bashkë me shpresën time.
Por nuk ishte tharë akoma këmbëngulja ime. Ketë vit i mora prapë. Mora më shumë, i mora më të reja, me vitale, i mblodha me kujdes me pece të lagura që t'i rrezistonin udhëtimit tre ditor dhe i solla përsëri. Prapë i mbolla me këmbënguljen mëndjembushëse që çdo gjë që shkulet që andej mund të lulëzojë këtu për bukuri. Përsëri procesi i zgjedhjes së dheut. Ketë herë e përzieva dheun artificial të dyqanit me dhe origjinal, të marrë nga një pyll i vogël. Prapë i futa ne dimër brenda që t'i mbroj nga ngricat. Të gjitha zunë rrënjë dhe përsëri shkrirja.... Shkrirja i fillonte në mes, pikërisht aty ku lidhet dega me rrënjët. Pikërisht ai vend, behej i pari hi dhe pluhur. Pluhur dhe erë. Kapërcente oqeanin për të shkuar prapë aty nga kishte ardhur. Pastaj gjethet binin dhe shkriheshin ngadale si eshtra të një kufome.
Vetëm një me ka mbetur. As gjallë, as varrosur. As në jetë dhe as i tharë. I ngurtësuar. Unë pres pranverën që të shoh rrugën që do marrë. A do të mbijetoje? Nëse mbijeton një dimër-verë, ka për t'i mbijetuar edhe të tjerët. Nëse jo..... Nëse jo.... Unë përseri do shkoj atje, përsëri do marr degëzat e njoma dhe të reja dhe përseri do t'i mbjell këtu, derisa të ndjej aromën e vëndit tim.