Pasdrekja është e ngrohtë, lëbyrëse, ftuese por unë nuk mundem ta shijoj. Duhet të shkoj në punë. Sapo arrij, marr kovën e madhe dhe shkopin me pece dhe nisem të filloj pastrimin nga koridori i hyrjes. Hyrja është ajo qe duket më shumë dhe duhet pastruar mirë. Solucioni larës mban një erë shpuese. Të mirë ? Hmmm, mua më duket shumë e fortë ka banorë që e pëlqejnë shumë, aq sa më pyesin për emrin e solucionit.
Pastroj ashensorët. Edhe këta duhen pastruar mirë sepse bëjnë pjesë në pjesët që shihen më shumë nga banorët.Ata ankohen nëse nuk i shohin ambientet e dukshme të pastra dhe unë mund të humbas punën.
Njerëzit hyjnë e dalin. Sapo janë kthyer nga puna. Unë përmbahem të mos i shoh me inat kur më shkelin në dyshemenë e sapolarë. Shkoj pas këmbeve të tyre dhe i fshi gjurmët përseri « Derra », them me vete. Shumë nga ata më buzëqeshin dhe më përshëndesin dhe unë ia kthej po ashtu. Kushedi cfarë thonë me vete.... Askush nuk e di që në mëngjes unë jam studente në Universitet, ndërsa mbasdite vij dhe pastroj këtu. Kafshët hera-herës më afrrohen dhe ato dhe kërkojnë të më përshëndesin me gjuhën e tyre të kuqe dhe të lagësht. Vazhdoj të lëviz krahët... majtas.. djathtas....fërkoj mirë dyshemenë. Bishti i peces larëse është penduli që vdes minutat e jetës time. Fakti që jam perfeksioniste dhe atë gjë që e bëj, dua ta bëj në mënyrë perfekte më sjell shumë andralla në punë dhe një lodhje të pajustifikueshme. Në rrugicat e hollit përpiqem të shkoqis çimçakizat e hedhur pa kujdes aty këtu. Pastaj pastroj xhamat të cilet gjithsesi do bëhen me shenja gishterinjsh sapo unë të kem kthyer shpinën. Shenjat e gishtrinjve janë unike dhe per rrjedhojë përcaktojnë karakteret e njerëzve. Unë shoh shenjat në xham. Gishtrinj grash, burrash, kriminelësh, psikopatësh, fëmijësh, fëmijësh gjeni, fëmijësh të zakonshëm, fëmijësh kriminelë të ardhshëm. Nga dera kryesore futet zotëria i katit përdhes me qenin e tij. Qënka një qen tjetër, jo ai i pari. Përpiqem të dukem miqësore me kafshët, sipas traditës së këtushme. Në fakt nuk kam asgjë kundër kafshëve të shkreta, vetëm qe nuk do doja kurrë të kisha një kafshë në shtëpi. Secili në strufullën e vet- është parimi im. Ja që nuk ia duroj dot erën, kam qëlluar me hundë nazike, por ama nuk dua aspak që ti mundojnë dhe torturojnë kafshët e shkreta. Zoteria më përshëndet. Përpiqem të kujtoj emrin e qenit të mëparshëm por kujtesa nuk dëshiron të bashkëpunoje.E di që është një emër shteti në US. Gjithmonë me kujtohej sapo e shikoja qenin, dhe i thërrisja në emër.Tani nuk ka kush të ma kujtojë. Qeni më afrohej dhe unë i përkëdheja kokën me duart të veshura me dorezat e pastrimit, sigurisht. Ai përpiqej të më lepinte duart, por dukej sikur nuk i pëlqente era e lateksit. Paskeni marrë qen tjetër ?- e pyes. Po, me thotë, atij të parit u detyrova ti bëj një gjilpërë për ta ngordhur, ishte shumë plak dhe pësoi një infarkt nga i cili nuk kishte shërim. Nuk doja ta shikoja të vuante.Oh, - bëj sikur më vjen keq. Vërtet më vjen por jo aq sa dukem. Zoteria më tregon qenin tjetër qe ka marre, emrin e të cilit e harroj menjëherë.
Çdo shtëpi e ka nje qoshe të “magjepsur”. Një qoshe të paspjegushme, të frikshme. Edhe çdo pallat e ka sigurisht qoshen e vet të frikshme. Unë mendoj që ky vend janë shkallët qe të çojnë poshtë në garazhd, nga një anë që nuk para përdoren. Unë nuk pastroj kurrë aty mbasditeve vonë. Ajo ndoshta është qoshja e magjepsur e pallatit tim. Apo jo... jo... qoshja e magjepsur është kati i sipërm fare nga ana djathtë e pallatit. Aty gjej vazhdimisht ca lëngje të pista, spermë, prezervativa, urinë. Prostitucion ? Vras mëndjen... Në atë krah jeton vetëm një familje me dy gra të moshuara dhe një familje me një nënë, një djalë pak si të leshtë dhe një tufë me kafshë. Po po... një tufë me kafshë. Njëherë kam shkuar atje, kur ishim ngarkuar nga zyra e pronarëve për të kontrolluar nëse funksiononte aparati i alarmit kundër zjarrit. Ajo na la të prisnim jashtë derës një copë herë të mirë. Kam qenin lëshuar na tha dhe nuk ju le të hyni. Pastaj e mbylli qenin në një dhomë bashkë me djalin e saj dhe ne u futëm. Pamja ishte shushatëse. Në dhomën e ndenjes ishte një kënd si studio xhirimi. Dy prozhektorë të mëdhenj lëshonin dritë në një si skenë dhe një perde blu e errët varej pas tyre. Një tufë me kafshë silleshin nëpër shtëpi. Minj të bardhë, të zinj, hamstera, nja dy lepuj. Në dhomën e gjumit, përbri shtratit të saj , nëse ishte i saji, qëndronte një si shtrat më i lartë dhe më i vogël ku ishin kafazet e kafshëve. Era e kafshëve të shponte hundët. Gruaja trupmadhe, bjonde me nofulla të dala dhe flokë të mbështjella mbrapa kokës, me kujtonte një gardiane burgu sa herë që e shikoja. Ia kisha parë dhe djalin që i mbante sytë gjithmonë përdhe dhe që mua me dukej si i vonë. Shpesh ai dilte me qenin. Qenin ia quanin Xhina. Nje femër madhështore e rracës St Bernard. Ishte krejtësisht e bardhë me pulla të mëdha të kuqërreme. Ndoshta ishte vetëm një vit . Kurrë nuk i isha afruar, ndoshta ngaqë nuk honepsja dot të zonjën. Po studioja e xhirimit për çfarë ishte ? Nga nuk më shkonte mëndja dhe fillova të shikoj kafshët me dhimbje. Mu kujtuan përsëri prezevativet,... lëngjet e ndyra... djali.... qeni i tyre.
Shkallët nuk përdoren shumë nga kafshët e këtushme. Njerëzit dembele dhe të lodhur nga puna preferojnë të ngjiten me ashensor. Shkallët fillojnë të kryejnë funksione të tjera. Unë i pastroj, pasi mbaroj me koridorin e hyrjes. I di përmëndësh tashmë manirat e atyre që banojnë në kate të ndryshme edhe pse nuk di saktësisht cili nga banorët e katit është pikërisht « maniaku ». Në shkallët e krahut të majtë, në katin e shtatë gjithmonë dikush pi cigare, ndonjëherë e shoqëron me ndonjë kanaçe birrë, të cilën ma le pastaj mua peshqesh për ta pastruar. Në katin e gjashtë dikush urinon vazhdimisht. Era e urinës me shpon hundët. « Derra » përsëris përsëri me veten time. Zemërimi m’i vë flakën fantazisë. Dua të dal një natë natën nëpër shkallë dhe ta gjej ketë kopuk që e bën këtu e ta bëj per një lek. Dua të lajmëroj rojen që të vijë dhe ta kapi. Dua të shkruaj një parrullë në mur me marker të zi : « derra, mos shurroni tek shkallët. Është e ndaluar me ligj. Do ju gjobisim » Pa emër sigurisht, si ato fjalët turpe që shkruajnë njerëzit nëpër mure. Nuk e bëj dhe një nga arësyet është se do më duhet pastaj ta pastroj po vetë. Laj urinën duke mposhtur neverinë dhe... nuk bëj asgjë nga ato që mendoj më sipër. E di mirë qe lodhja do e mundi inatin pas pak.
Kati i përdhes i pallatit banohet nga një familje me dy djem, që marrin drogë. Përdorin mariuhanë të cilën e pijnë në katin e fundit të shkallëve. I mallkoj sa mundem dhe ata, bashkë me copat e gjetheve të hedhura nëpër shkallë, monedhat një centëshe, urinën dhe lëngje të tjera që nuk dua ti emërtoj aspak. Përsëri inat-fantazi shkrepin. Ti shkoj në shtëpi – mendoj- ti trokas në derë dhe ti them « Shikoni çuna, mua nuk më duhet çfarë bëni ju brënda shtëpisë, përjashta e dua të pastër, ndryshe nuk do i kemi mirë punët bashkë » Po sikur të më kthehen me sharje ? Ata janë njerëz të mbaruar krejtësisht. Epo mirë, edhe unë do i them që do lajmëroj policinë dhe do e lajmëroj vertet ! Hëhëëë nuk do e bëj sigurisht. Kushedi çmund të më gjejë pastaj nga bandat e tyre të drogës. Çdo fund muaji shoh ëndërr sikur ata ikin nga pallati, sikur vjen policia dhe i arreston për drogë. Sikur lodhja ime tkurret sado pak.
Në disa nga pallatet nuk lejohen kafshët me katër këmbe. Në ketë që pastroj unë lejohen. Hera herës edhe ata urinojnë nëpër shkallë apo në ashensor. Urina e kafshëve është e ndryshme nga ajo e njerëzve. Kur e kuptoj që kanë urinuar kafshët, nuk më vjen inat për çudi. Vazhdoj e pastroj duke mallkuar të zotin e kafshës që nuk e ka mësuar ta bëje aty ku duhet. Një ditë pesë minuta pasi kisha pastruar ashensorin gjej nje pellg urinë në mes. Vendosa të shkoja dhe të shikoja në kamerat, se kush nga banorët kishte dalë nga dera gjatë asaj kohe dhe ta bëja shëmbull por për çudi, një zonjë më vjen dhe më kërkon të falur duke më thënë që qeni i saj kishte urinuar dhe se ajo ishte gati ta pastronte vetë. Inati mu zhduk si me magji. I thashë të zonjës që të mos shqetësohej dhe vazhdova punën.
Pastrimi i koridoreve ka tjetër ndjesi. Nga dyert degjohen tinguj të ndryshëm dhe erëra të ndryshme përzihen me njëra tjetrën. Unë kaloj shpejt , mledh letrat dhe gjërat e dukshme. Muzikë… britma… ankesa… zëra fëmijësh… erë gjelle…. Erëzat karakteristike…tringëllim i pjatave që shtrohen në tryezë…. Tringëllimi i pjatave që lahen në lavaman… nota pjanoforte. Nota pjanoforte?… mbaj këmbët. Tingujt rrjedhin. Është perfekte. Krejtësisht perfekte. Lë fshesën, ulem në shkallët e sapolara dhe dëgjoj. Humbas me tingujt. Dua ti trokas në derë. “ Të lutem mund të dëgjoj kur luan?” Çfarë do jetë vallë ? Unë e di që aty banon nje çift në moshë mesatare dhe një vajzë e re. Kush do jetë personi që i bie... vajza apo i ati ? Tingujt rrëshkasin mbi shkallët që ishin me urinë pak më parë, herë të ulët e herë të lartë …. hyjnorë…. Jo, njerëzorë, pabesueshmërisht njerëzorë. Përfytyroj gishtrinjtë mbi tastierën bardhë e zi të pianos, pastaj përfytyroj shenjat e gishtrinjve mbi xhamin e derës së sallonit. Si i kanë vijëzat e gishtrinjve virtuozët vallë?
Më kujtohet një nga profesorët e mi të Universitetit ku studioj. Ai është i moshuar, i pa martuar, pa fëmijë, strikt, i egër, cinik tmerri i studentëve. Një fije dritë e pashtershme qesëndie ia ndriçon shikimin. Në një nga leksionet na bëri të qartë që dashuria e tij më e madhe ishte dashuria për kafshët dhe që çdo vit jepte dhurata në para, për organizatën e mbrojtjes së kafshëve dhe për fjetoren ku mblidhnin kafshët e pa zot që gjenin rrugëve. Pas këtij spjegimi, shumë gjëra që lidheshin me sjelljen e tij të egër me studentët, u ndriçuan nga një tjetër kënd.
Ngjitem në katin e sipërm të pallatit. Është pikërisht ana çuditërisht « e magjepsur » e pallatit ku banon gruaja me St Bernadin Xhina dhe djalin e saj. Kohët e fundit kam parë një burrë tjetër që e merr qenin me vete dhe e sjell pastaj më vonë në shtëpi. Ngjis shkallët përtueshëm që të shkoj të pastroj .Tek dera e hyrjes nga larg shoh gruan dhe dy burra. Dua ti përgjoj dhe të shoh çfarë bëjnë. Njëri është ai i ardhuri dhe të dytin nuk e kam pare ndonjëherë. I ardhuri i zgjat gruas një tufë me kartmonedha dhe ajo i jep në dorë zinxhirin e qenit. Ai e merr qenin përdore, e perkëdhel dhe niset që ta nxjerrë jashtë. Ku do e çojmë ? pyet tjetri. Diku këtu jashtë- përgjigjet i pari- në park me mire, sepse unë e njoh vendin atje. Ata dalin të dy. I ardhuri më përshëndet përzemërshisht duke buzëqeshur dhe pastaj zgjat dorën në ethe nga qeni. Unë shoh sytë kurioze dhe zbirues të Xhinës. Më kujtohen përsëri, kamerat, kafshët, sjellja e çuditëshme e gruas dhe djalit të saj.
« Kafshët » them dhe vazhdoj të pastroj papastërtitë e tyre.
