Wednesday, January 30, 2008

Poe, Morella dhe Unë.

( Përjetime gjatë një përkthimi)

ESSAY
Ndërkohë që bëja përzgjedhjen e tregimeve, për një vëllim me tregime të zgjedhura që deshiroja ti përktheja dhe botoja, duke kërkuar nëpër faqet e internetit për tregime nga autorë me emër, sytë më zinin çdo herë emrin e Edgar Allen Poe, me një listë tepër të gjatë tregimesh, ndoshta më të gjatën nga të gjithë shkrimtarët e tjerë. Gjithmonë e anashkaloja ose e shtyja për më vonë, përzgjedhjen e një prej tregimeve të tij. Tregimet dhe gjithcka tjetër që përktheja, i përjetoja dhe krijonin emocione pozitive apo negative brënda meje. Nga Poe kisha lexuar Korbin të përkthyer në mënyre gjeniale nga Noli si dhe një cikel poezish nga i njëjti përkthyes dhe më kishte tronditur në mënyre të pashlyeshme. Kisha mësuar dhe recitoja përmëndesh pjesë nga Korbi, të cilat nuk më shqiteshin nga mëndja, ashtu si një melodi që na ngjitet në tru, për një kohë të gjatë. A do e mbaja dot vallë ngarkesën emocionale që do më jepnin tregimet e Poe? Të errëtën, mistiken, të panjohurën, ku erërat frynin që nga të tjera botë dhe shpirtra endeshin në përjetësi. Ky ishte problemi im gjatë kohës së përzgjedhjes. Por pasi bëra përzgjedhjen nga autorë të ndryshëm, në një moment të caktuar, në mënyre të pashmangëshme i erdhi rradha Edgar Allen Poe. Si çdo përkthyes që ka metodën e tij, sipas metodës time, unë nuk i lexoja më parë tregimet. I përzgjidhja duke i besuar intuitës time dhe i përktheja direkt. Kjo më jepte mundësi që të futesha në botën e brëndeshme të asaj që autori kishte dashur të shprehte, të rridhja edhe unë nëpër mendimet e tij dhe kurioziteti më bënte që ta përktheja shpejt duke punuar pa pushuar. Pa shumë hezitim, zgjodha mes titujve të Poe atë që intuita ime më këshilloi “Morrella”. Hap pas hapi duke rrjedhur në rreshtat e autorit, kuptova sa njërezor dhe i vërtetë ishte thelbi i absurdit të Poe, veshur me misticizmin e tij: dashuria me kompleksitetin e saj si ndjenjë… me vitalitetin e saj për të jetuar dhe mos vdekur, dashuria e mbetur në ajer edhe kur njeriu i dashur nuk është më, dashuria e konceptuar si ndjenjë përmbi materialen njërëzore.

Nuk mund ta përktheja Poe, pa pasur të qartë më parë, vëndin, kohën ku kishte jetuar dhe psikologjinë e tij. Jeta e tij e turbullt dhe e mbytur në mistere, ishin ndalesa e parë e imja gjatë përkthimit. Por përsëri tërheqja drejt “Morellës” ishte më e fuqishme dhe unë fillova të përkthej. Mu desh ndërkohë, të shfetoja dhe lexoja për të kuptuar botëkuptimin e tij. Duke u përpjekur të udhëtonte nëpër labirinthet mistike të qënies, Poe kishte krijuar një bindje personale për sa i përket ekzistencës. Po. Për të ajo pjesë, më e fuqishmja ( e mirë apo e keqe qoftë ) e ekzistencës sonë, pikërisht ajo që ne na dallon nga të tjerët dhe na bën të jemi individual, në njëfarë mënyre jeton edhe pas vdekjes, në trajta të panjohura, por të ndjeshme. Duket sikur ai e ka brenda tij shumë të qartë se për kë pjesë të qënies njërëzore bëhet fjalë tamam: “Dhe përderisa me njeri ne nënkuptojmë një thelb inteligjent që arsyeton, dhe përderisa ekziston një ndërgjegje që shoqëron mendimin, është pikërisht kjo që na bën të jemi ajo që ne e quajmë vetja jonë, dhe në të njëjtën kohë na dallon ne nga format e tjera të qënieve që mendojnë, dhe na jep indentitetin personal.”

Nuk ka mbetur asgjë për mua që të shtoj, përsa i përket stilit unik të të shkruarit të Poe: muzikalitetit, forcës, tensionit, rrjedhjes së shprehjeve dhe mendimeve. Pikërisht me ketë stil ishte i thurur tregimi dhe më rrëmbeu që në rreshtat e parë. Morella ishte gruaja që vinte nga thellësitë e misticizmit dhe nuk dihej se ku shkonte. Ai e takon atë në një moment të kohës së ekzistences së saj, ajo e dashuron thellësisht dhe ata martohen. Por a e dashuron ai vallë? Ai kishte një ndjenjë të papërcaktuar për atë grua, një ndjenjë të fuqishme por pa emër apo që ai ndoshta nuk donte ti vinte një emër. “Ne u takuam dhe fati na çoi të dyve drejt altarit, por unë kurrë ndonjëherë nuk i fola për pasion dhe as për dashuri.” Morella, e paisur me një mëndje me aftësi supernatyrale dhe përvec kesaj, me njohuritë e studimeve të shumta të misticizmit të lashtë, e kishte pranuar fatin e saj ashtu sic i vinte dhe mbante brenda saj ndjenjën e fuqishme dhe aq njerëzore të dashurisë për të shoqin.: “Dhe ajo i dinte të gjitha këto, dhe asnjë kundërshtim nuk shprehte; dukej sikur dobësia dhe budallallëku im ishin gjëra të pritëshme dhe të njohura që më parë nga ajo dhe duke buzëqëshur e quante të gjithë këtë thjesht fat.”

Por ishte pikërisht kjo njerëzorja ( dhe jo ajo mistikja e Morellës) që do jetonte edhe pas vdekjes së saj. Ishte dashuria e saj, pengu i saj, ndjenja e saj pa një përgjigje të spikatur nga ana tjetër, dëshira që i dashuri i saj ta thërrise ndjenjën që kishte për të me një emër... ishin të gjitha këto bashkë që me vdekjen e trupit të saj, erudicionit të saj dhe misticizmit të saj, jetuan në trajtën e një fëmije ( fëmija im dhe i yti- sic thotë ajo), në trajtën e një vajze të vogël që mori frymën e parë sapo e ëma e saj la frymën e saj të fundit. Dhe ajo e dinte ketë, e ndjente ketë, ajo kishte eksperiencën e madhe dhe kishte parë aq thellë në qënien njerëzore, për të kuptuar faktin unikalisht të thjeshtë që atë që njeriu nuk e vlerëson sa e ka, e kërkon dhe vlerëson pasi nuk e ka më. “ Ditë që ti të me kesh dashur, nuk ka pasur,—por atë që ke neveritur gjatë jetës tënde, në vdekje ke për ta adhuruar.”

Këtu mbaron kalvari i ndjenjës së Morellës dhe fillon ai i tregimtarit të tregimit. Gjithë zjarrin dhe pasionin e shpirtit të cilit ai i kishte venë pritë dhe nuk i kishte lënë të derdhej në drejtim të gruas, ia fal vajzës së vogël, në të cilën shikonte nga dita në ditë me tmerr, materializimin e tipareve të së emës. Vajzes së tij të vogël, të paemër, ashtu si dhe ndjenja që ai kishte pasur për Morellën dhe nuk e kishte emërtuar kurrë. Ai nuk e kishte pranuar tërësisht atë që Morella i kishte afruar, ndjenjën e saj… dhe ashtu e papranuar ndjenja e saj nuk mund të vdiste… ajo qëndroi ashtu derisa ai e pranoi, derisa ai i dha një emër dashurisë së tij…. emrin Morella. në momentin që ai i bën bashke dashurinë me emrin e Morellës.... ndjenja e tij materializohet, dhe e bija vdes. Sigurisht, nuk ishte e njëjta gjë në detaje, dashuria e tij për të bijën dhe për gruan…. por në thelb ishin degët e të njëjtave rrenjë.

Veprat shkruhen nga autorët dhe na jepen ne, lexuesve në duar. Përjetime, filozofira, emocione të tyret, të hedhura në rreshta që ne ti vështrojmë dhe shijojmë, që ne ti ndjejmë dhe të përjetojmë emocione si ata. Po vallë gjithmonë ajo çka ka dashur të thotë autori, i shkon e pastër dhe e qartë lexuesit ? Gjithmonë vallë lexuesi, ndjen dhe përjeton momentin e autorit ? Kjo nuk është e sigurt, për sa kohë që varet nga gjëndja shpirtërore e lexuesit, kapaciteti i tij shpirtëror dhe këndi i veshtrimit nga i cili e vështron atë që lexon. Nëse pjesa sjell emocione, nëse përjetohet, dhe mbetet gjatë në mëndje, ajo është e arrirë atristikisht. Dhe kudo që të fluturojë imagjinata, në sado galaksira dhe humnera të thella të shkojë, çfarë do lloj ngjyrash, të errta, të çelura apo të ndritëshme që do përdorë, çfarë do lloj aroma lulesh dheu apo katakombesh që ti vijë, thelbi do mbetet i njëjtë , njërëzor, përderisa një shpirt mund të preket dhe të kuptojë më mirë se çdo gje tjetër, llojin e tij, një shpirt tjetër. Ndërsa përktheja rreshtat e Morellës, ashtu me vështrimin ngulur në kompjuter dhe me një fjalor mbi prehër, për fjalët që nuk kuptoja, unë i ndjeja të gjitha këto....Ndjeja erën e dheut dhe shikoja terrin e misticizmit të Morellës,... shikoja gishtërinjtë e saj të hollë delikatë, mbi flokët e të shoqit dhe ndjeja agoninë e atij shpirti pengu i të cilit nuk vdiste dot....ndjeja dashurinë atërore dhe ankthin e prindit për fëmijën, për të thënën që i kanosej dhe shikoja të voglën duke luajtur në vetminë e saj...ndjeja dhe shikoja.... shikoja dhe ndjeja....dhe nuk e di pse, ajo që më mbeti përfundimisht në mëndjen time ishte njerëzorja. Me të filluar të përkthej, unë gjithashtu fillova ta dua “Morrellën” pastaj e mohova… përsëri e desha dhe prap e mohova dhe e desha përsëri... Kalova në disa lloj gjëndjesh. Pastaj mu desh që tia zhvishja një nga një rrobat e misticizmit absurdit të Poes dhe të shihja lakuriq atë ndjenjën më njerëzore, më të mundimshme, më të ëmbël dhe më të dhimshme …. Dashurinë me emrin Morella.

Mall i Kashmirtë

Më binin nga dushi, pikëlat e ujit, mbi lëkurë, si gjilpëra tatuazhi që donin të fiksonin momentet e këndëshme të sapokaluara. Hutimi më shplahej ngadalë nën avujt e ngrohtë. Intensiteti i ndjesive nuk më linte të mendoja. Dihasja i kënaqur nën atë ngrohtësi, që gjithsesi nuk mund ti afrohej ngrohtësisë së sapoprovuar pak minuta më parë. Papritur ndjeva derën e daljes që u mbyll ngadalë. Dola nga dushi dhe renda në koridor dhe që andej në dhomën e gjumit. Ajo ishte e zbrazur. Vrapova tek dera e daljes dhe e hapa aq sa të nxirrja vetëm kokën, duke fshehur trupin e zhveshur brënda saj. Zhurma e ashensorit dhe asgjë. Vesha peshqirin dhe ndeza një cigare. Ajo kishte ikur. E papritura dhe e çuditëshmja kënaqësi e imja, nuk ishte më aty. Krevati ku pak kohë më parë e kisha pasur, nderej ashtu i shprishur, nën aromat e trupave tanë dhe format e saj të ngrohta akoma ishin aty. Ashtu siç ma kishte sjellë, krej papritur, po ashtu ma kishte marrë ajo ditë vere me shi.

* * *

Ujrat rrëshqisnin rrëmbimthi mbi asfaltin e etur atë ditë të nxehtë vere. Unë përpiqësha ti shpëtoja rrëkezave që mbinin, rendnin e zhdukeshin nëpër rrugë. Çadra, që për fat e mbaja gjithmonë në makinë, më mbronte vetëm kokën dhe supet, ndërsa trupi po më bëhej qull në atë pak rrugë që kisha ecur. “Më falni, më falni,” dëgjova papritur, fare pranë, një zë nga streha për karshi, “Mund të më merrni në çadrën tuaj ju lutem”. Çfarëdo qënie që ta kishte nxjerrë atë zë të kashmirtë, unë nuk do kisha mundur ti thosha jo .I zgjata çadrën nën strehë atij trupi të brishtë që papritur u ngjesh pranë meje. Aroma e flokëve të njomura më dehu. « Ku po shkon ? » e pyeta. « Në shtëpi .... » « ku e ke shtëpinë ? » « Në shtëpinë tënde » . I befasuar nga drita e ëmbël djallëzore e shikimt që kërkonte të gjente sytë e mi e pashë drejt në fytyrë. Një e qeshur më zë të lartë kumboi papritur. « Bëra shaka- më tha ». Isha unë tani që buzëqesha . « Mund të vini edhe në shtëpinë time nëse nuk e keni bezdi një gje të tillë » e vazhdova shakanë. « Vërtet ? » ma ktheu djallëzisht... « Merrni ju në shtëpi njerëz të panjohur ? » « Shkoni ju nëpër shtëpi të të panjohurve ? » ia ktheva menjëherë. « Jo, nuk shkoj, por shtëpisë tuaj nuk do kisha frikë ti hidhja një sy » « Me kënaqësi, » ia ktheva . Shakaja luante me realitetin. Gjysmat e tyre larmishëm i linin vëndin njëra tjetrës . Nuk më kishte ndodhur kurrë një gjë e tillë. Nuk kuptoja luante ajo ? Isha kurioz të dija deri ku do shkonte loja e saj ? Tepër tërheqëse, serioze dhe e zgjuar për të qënë një femër e rendomtë rrugësh.
Po çfarë ishte vallë ajo gjë që bashkë me ujin i pikonte nga flokët, i shkundej nga qerpikët dhe i flinte në cepat e buzëve? Çfarë ishte ajo ndjesi që i buronte nga brënda? E pjekur, e pashuar, e mbajtur prej kohësh brënda saj, e shihja që i rridhte bashkë me ujin jashtë. Ajo e shkundëte dhe vazhdonte të luante si pa të keq me mua. « Kush është makina juaj ? » « Ai Fiat Sedici atje tutje ». Ajo më kapi nga krahu dhe u drejtua me mua për atje. E shihja i çuditur. Më dukej si një gjë ireale. Nuk dija çtë bëja. Të shkoja me të në shtëpinë time ? Sado tip aventurieri që jam nuk i kaloj disa kufinj. Por ajo rendëte me mua nën çadrën time drejt makinës, duke buzëqeshur. Nuk kishte asnjë lloj frike për të panjohurën tek ajo. Sillej me mua sikur të më kishte njohur një jetë të tërë. U futëm në makinë dhe unë nuk dija çfarë po bëja. Ecja nën forcën shtytëse të saj dhe instiktit tim të brëndshëm. Pse e bënte vallë ajo këtë ? Ajo më shikonte gjithë kohën me një buzëqeshje paqësore në fytyrën e saj të ëmbël dhe unë nuk munda ti qëndroja tundimit për ta prekur. Kur makina kishte ndaluar në një semafor, i përkëdhela lehtë fytyrën me shpinën e gishtërinjve. Ajo buzëqeshi akoma. Në semaforin tjetër, ajo afroi fytyrën dhe më puthi lehtë në buzë. Gjaku nxitoi vrapin në damarët e mi.Nuk mendoja më asgjë veç asaj gjëje të ngrohtë dhe të butë që aq papritur, kishte qëndruar aty pranë meje. Parkova makinën në garazhdin e pallatit dhe e kapa për dore për tek ashensori. Ajo u ngjesh pranë meje duke pritur ashensorin dhe unë provova përsëri ngrohtësinë e puthjes që jepet pa asnjë kusht dhe pa asnjë paramendim, thjesht ashtu siç vjen e ngrohtë nga thellësitë e qënies, pa kaluar nëpër peshoret dhe labirinthet e trurit. Ashensori ngjitej dhe po ashtu ngjitej dhe niveli i adrenalinës në trupat tanë. Hapa derën e apartamentit dhe shtymë brënda njëri tjetrin. Rrobat fluturuan nëpër shtëpi dhe ne sonambulisht e gjetëm krevatin. Flokët kishin butësinë e kashmirit dhe nuk di pse mu kujtua nga fëmijëria ime e largët, kur motra më merrte nga shkolla dhe qëndronte për të kundruar orkidet tek dyqani i luleshitësit që kishim pranë shtëpisë. Aromë orkidesh... Troku i kalërimit dhe dihatjet e kujve në vrapim ... prekje e thellësive... puthjet e dritës së mëngjesit mbi rruzull dhe buzëqeshja shpërndarë mbi çarçafët e tokës... ngjitje në qiell,... hapja me duar e perdeve të reve dhe gjuhëzat e rrezeve mbi lëkurën time,...muskujt në ngërç...dhe çlirim i tyre me forcën dhe zhurmën e rrjedhjes së ujvarës... dhe përsëri... dhe përsëri...

Kur rrezet e diellit të dalë nga retë e atij qielli me shi, goditën për herë të fundit xhamat e zhveshur të dritares së dhomës time të gjumit, unë u ngrita dhe qëndrova ulur në cep të krevatit. E ndjeja atë që merrte frymë butësisht aty pas meje. Pastaj ajo më rrëshkiti midis krahut dhe brinjës time dhe e vendosi kokën mbi prehërin tim me fytyrë të kthyer nga mua. Më vështroi ngultazi të gjitha tiparet e fytyrës. Sytë tanë u ndeshen gjatë me njëri tjetrin. Ajo nuk ngopej duke më parë dhe unë ia shihja që i lodronte brënda syve, ajo ndjesia që nuk ia gjeja dot emrin. Flokët e butë ia përkedhja me duar.

* * *

Ajo kishte ikur papritur, ndërkohë që unë isha në dush. Ishte veshur dhe në heshtje kishte dalë jashtë dhe kishte marrë ashensorin e sigurt që unë nuk mund ta ndiqja zhveshur. Nuk isha aq i pa eksperiencë sa të më ngelej në mëndje një femër, sado e mrekullueshme që të ishte ajo. Kisha kaluar nëpër shumë aventura dhe kisha provuar gjithçka . Kisha provuar që nga dashuritë e vërteta, që nuk i kisha më, e deri tek orgjitë pa fre. Por kjo e panjohura, kishte një dlirësi të natyrshme me të cilën ajo jepej, një ndjesi në zhdukje që rrallë mund ta takosh dhe ajo gjëja tjetër pikuese që i dilte nga thellësitë dhe që nuk kishte fare të bënte me mua, të ngeleshin në mëndje. Çfarë ishte ajo vallë ? Të nesërmen shkova në punë si çdo ditë tjetër dhe asgjë nuk kishte ndryshuar, por në një pjesë të vetëdijes, unë mbaja atë, të panjohurën. Pas pune instiktivisht shkova tek vendi ku e kisha takuar, dhe sigurisht që nuk e gjeta. Vazhdoja të jetoja në rutinën time edhe pse më ishte bërë zakon që gjithmonë pas pune kaloja dhe e ndalja makinën në atë vend ku më kishte zënë shiu atë ditë, kur sapo dilja nga Piceria. Dhe ja, një ditë e shoh që kaloi rrugën dhe u fut në biblotekën përballë. Zbrita rrëmbimthi dhe nxitova për atje, duke ingranuar hapat me rrahjet e shpejta të zemrës i shtyrë nga e vetmja ndjenjë mbizotëruese, që ishte një lloj misteri i çuditshëm. Në katin e parë nuk e pashë dhe u kujtova që ajo biblotekë kishte një kat përdhes që përdorej për studime. Zbrita shkallët ... ishte aty...e ulur vetëm në tavolinë, me një tog librash përpara. Iu ula përballë pa folur. Ajo ngriti kokën dhe më buzëqeshi përsëri. « Si je ? » më përshëndeti për mirësjellje « Mirë, po ti ? » « Edhe unë mirë » mu përgjigj. « Çfarë kërkon këtu ? » « Nuk kërkoj ndonjë gjë, vetëm dua të të them që nuk të kam harruar, .... që do dëshiroja prap të gjendesha në një ditë me shi, nën një çadër me ty. » Ajo u ngrit ngadalë dhe më bëri shenjë që ta ndiqja. Në sallën e studimit nuk ishte mirë që të bisedoje. Dolëm jashtë dhe ajo ndezi një cigare. Shfryu tymin nga buzët e rrumbullakosura dhe u përgjegj qetësisht me zë të ngadalshëm. « Nuk do ketë asnjëherë më ditë tjetër me shi dhe as ne të dy nën çadër » « Nuk mund të frenoj kuriozitetin dhe të mos të të pyes.... » vazhdova unë. « Arësyeja është tëpër e thjeshtë, sepse.... sepse... ajo dita me shi nuk ishte e jona, pra e imja dhe e jotja... dhe ai .. ai personi nën çadër nuk ishe ti.... » Më pa prap drejt në sy si atëhere dhe unë ndjeva që nga diku thellë saj, sërish u derdh ajo ndjesia, që tani në mënyre të papritur, krejt qartësisht unë ia vura emrin MALL.

Nuk fola, nuk mund të flisja, u përkula dhe e putha ngadalë pikërisht aty, në mallin e saj të kashmirtë dhe u largova.

Tuesday, January 29, 2008

E përditëshme...

Më thuaj ti ndonjë gjë tani...
Ndonjë gjë të përditëshme
si buka e ngrohtë
që merr çdo ditë në dyqan...

Më mbështill tani me avullin e bukës
të sapodalë nga furra
dhe më nuhat....

Më trego ndonjë gjë të përditëshme tani
të thjeshtë si dielli
dhe era e luleve...

Te verdhën e pranverës ma vish
dhe pastaj
thjesht më shtërngo në krahë....

Më thuaj pra, diçka krejt të thjeshtë,
si puthja e hapave këmbëzbathur
mbi të sapoçelurin bar...

...dhe unë do të flas për pemët
në adoleshencën e tyre verbuese
teksa i shoh përditë kur udhëtoj.

VICIOZE



Pikon një syth,
lot të kristaltë pikon
përmbi agim të ndezur.
Mes dritës, zhurmës, jetës,
horizonti tutje shtyhet
dhe ikën larg...larg...larg...
Aromat e palosura si shami me ngjyra,
qerpikët i përplasin dhe unë sytë hap...
Ngadalë dyert shtyj dhe i pranoj…
Guxoj....

Por muzgu vjen dhe dritën ther...
I purpurt gjaku, qiellin ngjyen...
damarët e tij tkurren... zbrazen…
Retë e zeza, në gosti
të gjitha yjet,
një nga një dolli i kthyen...
Zërat më meken, më ngatërrohen,
vijnë nga drejtime që nuk kuptohen…
Zmbrapsem

Dhe përsëri ndezje...shuarje...frymim...
mes ngrohje ftohje pa pushim
Hollohem...

Saturday, January 26, 2008

Gruaja Zambak

Këmbëzbathur shëtit me kërcejte e hollë
mbi rërën e lagur të bregut
lëpirë nga valët gjuhëshkumbë...
Suprinën drithëro me flokët e shelgëta
nga thithkat le të rrjedhë e bardha dritë lumë
Në ninëzat e tua seksin gëlltit...
Krahët e kulpërta rreth trupit tënd mbështill
Dhe ujrat le t’i puthin gjymtyrët e poshtme...
Të kaltërta dridhje që liqeni pëshpërit
me prekje lëkure i ndiz
Tendosu nën zhurmën e gjelber në breg
dhe po brënda ninëzave
vdis.

Zgjim

Mëmgjesin në grushta dua ta shtrydh sot
dhe etjen me lëngun e tij të shuaj...
Zvarritshëm mbi trup t'i rrëshkas
rrugë rrezesh t'i le në lëkurë...
aromat nga gjinjtë e vegjël t'ia thith...
ta gris dhe copat e tij
trupit tim t'ia vesh...
të dal jashtë pastaj...
me vrap të bredh...
e veshur
me mëngjes.

Humbje ngadhnjimtare

Sot,
kam vendosur të bëj paqe
me ty, i urrejturi im...
Dua të të fal për fjalët
balona te stërmundimshme
që erërat e delirit i mbajnë në ajër.
Dua të të fal për puplat
me ngjyrat e ndezura
nga fryma e turmës valëvitur,
edhe pse ndonjëherë më shpojnë sytë.
Dua të të fal për ulërimat
çekanë ritmikë të timpaneve...
Dua të ta dhuroj unin tim
këmbë e duar zinxhir lidhur
zvarrë tërhequr nga protesta.
Sot,
meqë nuk mundem dot të të vras
kam vendosur të të vesh
ty,
delir i madhështise.

Erdhe Prill?

Erdhe Prill?
Po pallton e madhe, kapuçin dhe shallin
me vete pse i more?
Mbi ballë
vështrimi i murrmë i qiellit
të mjegullon.
Shiko mbi supe si të kanë ngelur
fije nga flokët e bardha të dimrit,
që prej takimit të lamtumirës me të...
...........................................
Na lodhe prill, na lodhe...
Me rrjetën e erërave te ftohta të padurimit
na mbështolle...
Gjethëzat e blerta i frikësove
dhe pallton e sythte
nuk po guxojnë
nga trupi ta heqin.

Pragu i Syrit

Ti e ndjen vërshëllimen që shfryn mes brinjëve të mija
dhe vrullin që nga sytë përmbi ballë më kërcen,
ndjen tingujt egër-butë teksa unë këndoj nën zë
dhe flladin e lëvizjeve pranë-larg
e ndjen diku aty... aty si siluetë...
por ti nuk sheh...
kaq pranë nuk sheh...
vështrimin mban mbërthyer atje tej
dhe s'do të dish për udhëza e shtigje
e zëra që kaq pranë të gëlojnë...
shikon me sytë fiksuar në hapësirë
dhe sheh atje...
ku do jem unë ai druri
në zjarrin e vatrës flakëruar...
unë, fletë e atij libri
nga dora jote shfletuar.

Më Mungon...

Më mungon
ashtu ngadalë ëmbël-hidhur,
si çaji i pa pirë
në cep të tavolinës lënë
që pret të shuajë zhurmshëm
etjen e subkoshiencës...
Ashtu si kthimi i pavullnetshëm
i gjetheve drejt dritës
më mungon...
dhe dhëmb spërdredhja e mundimshme e kërcejve…
Më mungon tamam
si një lodër e vogël e bardhë, e pellushtë
fëmijës ende të pagojë
që as duart s’mund të zgjasë për ta marrë…
Dhe ndërsa lëng i pjekur zë pikon,
lëkurën lyej poret për të zënë.

Këtë natë vjeshte…

Nën tinguj më mbulo
këtë natë të brishtë…
Me harkun tënd
mbi telat e ndjesive të mija
luaj....
Dhe flokët
që më mbajnë era vjeshtë,
mi kalëro
si flokë kuajsh…
Këtë natë, në mes të thyer,
historitë e lashta
përmbi trup mi shkruaj,
me një pendë të rënë përdhê
nga varg i kujtimeve
që tashmë larg
kanë shtegëtuar...

Nudo

Shtatë lëkurët
....... trupit tim do t'ia heq
dhe do t'i dhuroj andej këtej
...............për bamiresi...
Por...
kush mishin e zhveshur
........... mund ta shohë...
dritëhijet përmes brinjëve,
..........mund t'i shikojë pa neveri...
do t'ia fal eshtrat
............dhe shpirtin tim
atij....
dhe vetem atij.

Thursday, January 24, 2008

Prag-viti



Ketë fundviti
një vit më e re jam
dhe nje shkallë më poshtë kam rrëshkitur
nga froni i perëndive...
Demonët prej kohësh nga zinxhirët lëshuar
përpiqem t'i ndjell me dromca në duar
por gjithmonë janë ata që më ndjellin mua...

Ketë fillimviti,
ndërsa llav' e shpirtit nën dëborë rrjedh mbuluar,
unë shoh në dritare këmbët e natës...
epshin e saj me dimrin duke shuar.

Wednesday, January 23, 2008

Me duaj sic jam

Ruaje ashtu siç është
të bardhën re aty në cep
nuk është shtrat petalesh shtruar
me epshe shuar përmbi të.
Pikat e vesës në mëngjes
margaritarë mos i kërko...
se përmbi fletëz kur rrëshket
prekur nga rrezet e agimit
kanë jetë më shumë se ato...
Dhe kur të prek një krah pëllumbi
nuk është zjarr por është dritë...
e vogla lule kamomile
në mes të barit e shpërthyer
nuk mund të bëhet margaritë...
dhe nëse bota ku une jam
ty larg të duket dhe e huaj
në botën tënde bëmë vënd
veç, mos më ndrysho
siç jam më duaj.

M.P.