Tregimet e Lagunes ( 6 )

-          6 –

Janë bërë gjithsej tre ditët që ajo vetëm hesht sikur kurrë të mos kishte ekzistuar. Tre ditë, unë ulem në breg dhe flas. Mbrëme ra shi përsëri me rrebesh. Sot unë u gjenda në breg e ulur mbi një gur duke pritur.

Sot vendosa që ti recitoj disa vargje, gjëja që unë bëj sa herë që dua të vendos kontakt. Zgjodha nga moria e vargjeve të arshivuara në trurin tim ato që kam më përzemër dhe që kanë ujë në to, rrjedhë dhe dashuri….dhe fillova me Pushkinin:

Mbi kodrat Gjeorgjiane, bie muzgu i hirtë

zhurmon Aragva aty pranë

në shpirt kam një trishtim të ëmbël e plot dritë

Një pikëllim pa fund pa anë

Mërzitem larg prej teje, por kjo mërzia ime

nuk dua fare të më hiqet

dhe zemra digjet prap në ndarje e takime

sepse ajo nuk mundet të mos digjet.

Asnjë pikëz uji e suprinës nuk lëvizi. Heshtje e largët dhe e huaj. Edhe heshtja ka nuancat e saj. Ka heshtje ftuese e cila është e hollë dhe e tejdukëshme dhe ti e di që do thyhet së shpejti, ka heshtje të trashë dhe të padepërtueshme, si një metal i rëndë, ka heshtje patollogjike që sjell pas saj vdekje dhe ka heshtje të huaj aliene, që fshin çdo gjë nga kujtesa , heshtje harruese.

Po çfarë është më e lehtë vallë, të falësh apo të harrosh? Unë do zgjidhja pa dyshimin më të vogël harrimin. Më mirë të mendosh që ajo gjë nuk ka ndodhur kurrë, që ishte vetëm një ëndërr e keqe dhe tani je zgjuar dhe asgjë nuk ekziston më realisht. Më mirë është të fshish dhe të prishësh nga themelet atë që ka ndodhur se sa ta mbash aty dhe të përpiqesh të arsyetosh për arësyet pse ndodhi, rrethanat pse ndodhi, nëse do e kishe bërë ti po të ishe në ato kushte dhe rrethana. Kjo kërkon shumë më tepër mund , energji dhe në fund të fundit të nxjerr në të njëjten “qafë” me harrimin. Po a është vallë i mundur harrimi? Sigurisht që është.  Disa njerëz janë aq të bekuar sa kanë një mekanizëm që i bën të harrojnë traumat e tyre të paktën për një kohë shumë të gjatë, deri në momentin kur kujtimi i tyre nuk i vret më. Pra harrimi duhet të vijë gjithmonë përpara faljes. Harrimi, “ hiri në hi, pluhuri në pluhur”…

Pastaj më vjen që t’i recitoj vargjet e Frost, në anglisht kësaj here

The woods are lovely, dark, and deep,

But I have promises to keep,

And miles to go before I sleep,

And miles to go before I sleep.

-          Do vi çdo ditë – pëshpëris,...- derisa të kesh harruar mjaft sa për të falur rracën ku unë bëj pjesë.

-          Ti nuk e ke parë ndonjëherë lejleken e bardhë – mu përgjigj ndërsa në suprinën e palëvizëshme u pasqyrua një zog i madh i bardhë i ulur pikërisht mbi kërrabën metalike me të cilën huliganët e disa ditëve më parë kishin shpupurisur gëmushat dhe kishin trembur e nëpërkëmbur qetësinë dhe jetën.

Përzier me hutimin dhe gëzimin tim e para gjë që më erdhi në mëndje ishte Feniksi, gjëja e dytë ishte që ndoshta Madhëria e Tij kishte gjetur një mike dhe ndërkohë që po prisja gjënë e tretë që të më vinte, ajo, që gjithmonë mi lexonte mendimet foli përsëri…

-Oh jo, nuk ka të bëje aspak me Madhërinë e Tij. Nuk banon këtu… është vetëm një vizitore dhe mua më duhet ta mikpres. Shpendi më pa me sytë e dyshimte pastaj ndoshta i trembur ( por mua më pëlqen të them – për të shitur mend para meje-) hapi krahët e mëdhenj dhe bëri një fluturim të ngadalshëm por të përsosur në drejtim të trungjeve të thatë të pemëve që kishin vdekur vitin e kaluar në mes të lagunës.

çdo gjë në këtë planet lëviz, absolutisht çdo gjë lëviz… udhëton pa pushim.

Dhe sado e madhe dhe e rëndë që të jetë plaga udhëtimi do vazhdojë, ndoshta duke çaluar, ndoshta në udhë të tjera, por do vazhdojë. Flokët e gjelbër të shkelur do ngrihen dhe filiza të tjera do çelin. Ujrat do mbushin brigjet dhe njerëzit nuk do munden më të kalojnë kufinjtë në drejtim të brigjeve ku ato nuk përkasin.

Dhe jeta do vazhdojë…