Tregimet e Lagunes ( 4 )

          -   4-

- Mbrëmë kishte rrebesh – më thotë sapo më sheh. Është qetësisht e gëzuar dhe e shndritshme. E kam të domosdoshme që sa herë që të përdor një mbiemër për ta përshkruar ti vë përpara fjalën “ qetësisht” , përndryshe nuk do ishte lagunë por do ishte ndoshta përrua, liqen, lumë apo det…. Por ajo është qetësisht lagunë. Ajo nuk flet me zërin e ujit, me përplasjen e tij nëpër guralecët e bregut. Ujrat e saj janë krejtësisht të palëvizshëm. Ajo flet me zërin e ajrit që fërkohet qetësisht mbi suprinën e lëmuar.

- Shiko- më thotë dhe tund flokët e kallamishtëta, - më kanë prerë edhe baluket – dhe më tregon barin e kositur dy pëllëmbë nga të dyja anët e rrugës. – Sot po marr frymë pak më mirë- vazhdon.

E shoh që është mbushur dhe rrumbullakosur.

Ulem në breg me sytë ngulur në suprinë duke pritur se çfarë do më tregoje sot. Ajo ka gjithmone ndonje gje te re per te me treguar.  Dhe ja ku shoh e befasuar një tufëz bar që noton mes për mes lagunës. I hap sytë mirë… I fërkoj dhe shoh përsëri. Tufa e barit leviz serbes përmes lagunës nga njëri breg në tjetrin pastaj futet në një vrimë.

- Po kjo çfarë ishte – e pyes – ndonjë gjë magjike?

- Janë minj- më ul me këmbë në tokë. – Pse nuk e dije që minjtë notojnë? Ka shumë të tillë që banojnë këtu tek mua. Barin e mbledhin që ta përdorin si dyshek kur flenë natën. Janë shumë nazeqare dhe buzëhollë. Tregojnë një kujdes dhe preokupim të veçantë për veten. Shpesh edhe ushqehen me të.

Minjtë nuk më pëlqejnë, por nuk ia them. Dhe vërtet pas një vështrimi të kujdesshem shoh “motorrin” lëvizës të tufës së barit. Por e gjithë kjo më bën të buzëqesh dhe më mbush me  gezim.

- hihihihiiiiiiii – mezi e mbaj të qeshurën kur i shoh ashtu të preokupuar që shkojnë në njërin breg të lagunës dhe zgjedhin barin më të butë për ta vendosur si shtrat kur të flenë. I përfytyroj pastaj brenda në vrimën e tyre se si e shpupurisin dhe e drejtojnë, se si bëjne një gropëz të vockël në mes dhe pastaj futen tek ajo gropëz mblidhen kutullaç dhe bishtin e rrethojnë rreth trupit të tyre.

Ata lahen për qef të tyre në këtë ditë të nxehtë dhe unë shoh bishtin e gjatë të përkulur që  qëndron mbi ujë. Lajnë fytyrën me dy putrat e vogla pastaj fërkojnë veshët, kokën dhe më në fund zhyten kollotumba. Pataj shkëpusin një tufë bar dhe e marrin me vete në mes të ujit dhe fillojnë ta hanë fije më fije. Më kujtohet vetja ime kur kam qenë e vogël dhe rendja pas fijeve te barit të cilat pasi i tërhiqja me kujdes i haja pjesën e bardhe në fund të fijes. Më shijonte vërtet shumë.

Pastaj bie qetësia…

-çfarë mendove? – më pyet papritur

- Dua të jem një pemë…. - Ia kthej.

-Kjo është e thjeshtë – më thotë, - për sa kohë që të dish se cila pemë pikërisht do që të jesh.

-Plotësisht e vërtete – i përgjigjem

- Eh…. Rraca njerëzore – shton ajo – gjithmonë të pavendosur, gjithmonë nuk dinë se çfarë duan tamam në momentin e caktuar.

- Prandaj unë flas me ty –ia kthej. Pastaj përsëris mendueshëm: “momenti”... kjo është një fjalë krejtësisht torturuese

- Oh, tashti po të shoh mirë- me thotë – ti qënke shumë e dëmtuar

- Përmasa e trete – pëshpëris….

Dhe kaq mjafton..