Dita e dytë

Ujrat u mblodhën… të errta, të llurbëta, pa formë

dhe toka nuk doli asfare në breg...

dy peshq të vegjël, notonin të vetmuar

të verbër... nuk shiheshin.
Rrathët e jetës prej bulzave të ajrit,
në një spirale të trishtuar
njëri tjetrin ndiqnin pa u takuar kurrë..

Një shpirt pa kërthizë i harruar lundronte përmbi re

një shpirt i ardhur nga një tjetër botë

ku përrallën e “kësulëkuqes” nuk ia kishin treguar…

 

“Dëgjoni- bubulloi pa pritur një zë- kështu

të habitura do të jenë ditët tuaja…

vetmia do jetë i vetmi diell

dhe për hënë, mashtrimi i vetmi ndriçim në qiell….”

 

“Dëgjoni- ushtoi prap zëri bubullimë-

i abortuar nga një mitër e rreme është ky planet

asgjë dhe asnjë nuk do shpëtojë

nga lak i pendimit shënuar në shpinë...
 

…dhe heshtja përmbi ujrat e zgjati një kujë

që si buzëqeshje i tingëlloi shpirtit të huaj….


©M.P.