Letër prej së largu

Jam mirë dhe asgjë nuk ka ndryshuar…
Ditët vazhdojnë të jenë po e njëjta komedi
me tre aktorë, gjithmonë, me të njëjtin autor
Skena njësoj, një shesh lodrash fëmijësh.

Në muzgjet, si gjithmonë melankolikë,
ti vazhdon të shkosh akoma buzë liqenit
si përherë. Shndrohesh në shelg lotues
dhe derdh lot të kripur mbi ujin e ëmbël

Unë njësoj vazhdoj ti shkruaj poezitë
në mes të natës, në pushimin e madh
miidis gjumit të parë dhe të dytë,
pasi jam zgjuar nga po e njëjta ëndër tmerri
sikur më coptojnë dhe më hedhin si ushqim
mes ikonave të shënjtorëve në një kishë
dhe ato më hanë në porcione të vogla.

Rrezja e parë, vazhdon si gjithmonë, të të tkurrë njësoj
të të hollojë, thërmojë, gërmëzojë në qindra gërma
dhe ti më vjen çdo herë në ag, në formën e
atij emaili të njëjtë, që unë “e lexoj mirë” çdo mëngjes.

Pastaj përsëri muzgu dhe ti që vajton buzë liqenit.
Jam mirë… dhe asgjë nuk ka ndryshuar!

©M.P.