Bën vapë dhe dielli djeg në zheg
mbi qetësinë lëkurë e tokës
psherëtin...
E drejtë është rruga,
udhëkryqe më nuk ka
ankthi i mbërritjes shuhet ngadalë
drejt mbretërisë së asgjësë
trokon një kalë i zi
frerët hargalisur në duart e prera
dhe pluhur …
oh sa pluhur horizontin zbeh
i palodhur kali mes pluhurit kalëron
një qiparis zgjat trupin lart...
në majë të tij jeshilojnë
të sapoçelurit sythe të rinj…
Këto buzë të gjelbërta do të na hanë,
ky syth i gjelbërt do të na perpijë
do na përtypë qetësisht…
të parët sytë…
Dhe ti i denduri pluhur gri
kur çdo gjë të kesh mbuluar
lëre jashtë vetëm dorën
që mundësi të ketë
ta kthejë përmbys orën e rërës…
No comments:
Post a Comment