SILUETE

I.

Ky diell përtac që shkon të flerë

atë çka dogji,

mashtrueshëm e lëpin...

Mbi minaret dhe kryqet

rrëshket ngadalë,

ngadalë zvarritet, zvarritet pa pushim

para se muzgu nën zotërim

krejt tokën të marrë.

Pemët rrëshkasin

mbi barin e përgjumur

gjithë lagështi.

Dyert po mbyllin

të gjitha foletë një e nga një..

II.

Po ja nga turmë e murrme

përballë del ai

dhe shëtit me ngadalë

gjithmonë në qetësi,

veshur me një pallto

të zezë, të gjatë...

Nga pas e ndjekin kinezja

e tij

dhe qeni

i tij…

Kinezja mban në kokë

një kasketë ngjyrë gri

ndërsa qeni i madh

është pis i zi.

III.

E ngrohtë qëlloi

kjo ditë e vjeshtës së vonë...

Si ashkël më merr rrjedha,

të rrezistoj nuk mundem

Njerëzit më afrohen

me shumë fytyra

që si letra bixhozi

hapur i mbajnë nëpër duar.

« Zgjidh një » më thonë

« atë që të pëlqen më shumë »...

Unë zgjedh fytyren time

me zgjedhje të detyruar

pas orës së dymbëdhjetë

të ditës së gjatë të punës,

mbërthyer

në kornizën e xhamit të derës,

të subëay-t që do më abortojë

së shpejti.

« Ta zhubros » mendoj

« dhe ta hedh nga dritarja ? »

IV

Përse e ngjit ashtu vështrimin

në fytyrën time të xhamtë ?

Është krejt e kotë...

Nuk e kupton që sferat

janë të ndryshme ?

dhe ne rrotullohemi brenda tyre

si hamsteri i vogël

në rrotën e tij burg-lodër

me të cilën kujton se luan.

Mos më shiko.

Jetojmë brenda rrotave

që burgosur i mbajnë

gishtërinjtë tanë të lodhur.

Rrathët si vathët e syve

monedhat paguese të dëshirave

të kësaj bote rruzullmbyllur.

V

Bën vapë.

Buzët e mëdha zinxhiri hap...

Ky diell budalla

me kohë ka perënduar

dhe bebëzat e mia

brenda tij tashmë janë shuar.

Vjen ora kur nga turma

shkëputet ai

me pallton e gjatë...

i qetë e me ngadalë

me kinezen ngjyrë gri

dhe qenin e tij të zi.