Do vish të luajmë shtëpiash?
E mban mënd, kur dilnim nga kopështi?
Ishte kaq thjeshtë, mbasdite të brishta
koha e ngrohur dhe kumbullat nusëronin.
Me grykëset e bardha , kurorë luledelesh në kokë
Kishte nga një folezë të fshehur
në qoshe të çdo bahçeje
për zogj të pafajshëm të lire
me pupla të parritura.
Do vish pra të luajmë shtëpiash?
Për sa kohë që këto drurë akoma
nuk janë shndruar në dyer,
dhe rrezet në shina pa fund-fillim
në udhë të një treni carusel
që në rreth-rrotullim shkon dhe vjen…
për sa kohë që është akoma aty ai çasti
kur ti duke më përcjellë qëndron në stacion,
në krahë më shtrëngon dhe më pëshpërit në vesh
“Haj’d’ martohemi?”
nuk janë shndruar në dyer,
dhe rrezet në shina pa fund-fillim
në udhë të një treni carusel
që në rreth-rrotullim shkon dhe vjen…
për sa kohë që është akoma aty ai çasti
kur ti duke më përcjellë qëndron në stacion,
në krahë më shtrëngon dhe më pëshpërit në vesh
“Haj’d’ martohemi?”
©M.P.
No comments:
Post a Comment