Thursday, November 27, 2014

Nokturn # 1

Ajo kishte marrë udhën që të çonte në shtëpinë e të atit. Në njëfarë mënyre e dinte që vizita e saj ishte e lidhur me një vdekje që kishte ndodhur në një krushqinë e tyre dhe që njerëz nga krushqia kishin ardhur në shtëpinë e të atit para se të shkonin në funeral. Rruga për në shëpi ishte akoma e shtruar me kalldrëm, para murit të avllisë kishte mbirë dhe ishte rritur një pemë e madhe fiku me degët që i vareshin në oborrin e saj. Fik i zi plot me kokrra të pjekura. Çfarë të jete fiku vallë në spjegimet froidiane? Kokrrat e ëmbla i ngacmonin dëshirën për tu ngjitur në pemë por do kishte kohë më vonë për këtë. Nxitoi hapat sepse po e prisnin. Në fund të fundit degët në oborrin e saj binin edhe pse trungu ishte në rrugën e madhe. Në sallon njerëzit venin e vinin. Dy burra të rinj midis tyre. Njëri më i shkurtër dhe tjetri më i gjatë. Fytyra të para, shumë larg takuar ndoshta kur akoma në shtepinë e të atit ajo kishte banuar . Më i shkurtri u afrua dorën i zgjati përzemërsisht. U takuan . Përdore pastaj e mori dhe me një  nënqeshje provokuese tek më i gjati e drejtoi. Sytë e tij blu dhe flokët e zeza në gjatësinë e jakës së këmishës, iu dukën tepër të njohur. Dorën ia dha përzemërsisht. Shtëpia gumëzhinte nga njerëzit. “Ngrihuni – u dëgjua një zë- duhet të shkojmë aty ku jemi nisur” Ajo doli ti takonte përsëri të ikurit dhe  u gjënd në rrugicat e ngushta të lagjes së saj. Nga pas ndjeu hapa ti afroheshin. Ktheu kokën dhe  burri i gjatë e ndiqte me një buzeqëshje të matur në fytyrë. E la ti afrohej dhe ti hidhte dorën në sup. Një ndjesi e ngrohtë e mbështolli dhe e bëri të futej nën pallton e tij të gjatë. “Më trego për veten- e pyeti ai- çfarë është bërë me ty keto vite?” Akoma nuk i kujtohej ekzaktësisht kush ishte ky, por ndjesia që provonte e bënte të mendonte që e kishte takuar kohë më parë në rrethana që nuk i mbante mend. “ Jam e martuar, kam dy djem dhe jetoj në një shtet tjeter. Po ti?” “Ai nxorri një leter nga xhepi ku kishte diçka të shënuar. “ I kam të shkruara këtu- i tha- e dija që do të takoja” dhe filloi të lexonte  me një zë të zvarritur. Ajo hodhi sytë dhe lexoi midis rreshtave emrat e djemve të tij. Pastaj ai e puthi lehtësisht në faqe dhe ajo ia ktheu puthjen në qafë, vendi ku ajo preferonte më shumë ti puthte meshkujt. E puthi përsëri dhe përsëri e etur. Nuk e kuptonte çfarë ishte ëmbëlsia që i sillte ngjeshja e trupit të saj pas atij të burrit të gjatë emrin e të cilit nuk mund ta kujtonte kurrësesi. “ Po ne të dy? – e pyeti papritur- çfarë kemi pasur në të dy  ë? Çfarë kemi bërë ne të dy?” Ai buzëqeshi djallëzisht dhe u përgjigj: “ Ne të dy… kemi luajtur”  “ Vërtet?” bërtiti ajo. Në vështrimin e tij u ndje një fyerje e madhe. Si? Ajo nuk e mbante mend?  Ajo mallkoi kujtesën e saj të shkurtër dhe pastaj kujtesa e mallkuar i ravijëzoi  dhomën e miqve në shtëpinë e të atit,  krevatin tek të mysafirëve dhe një ngrohtësi, pikërisht këtë që i jepte ngjitja pas trupit të këtij burri “ Po prit- mendoi ajo me vete- prit…. Si ka mundësi, unë kam qënë e virgjër kur jam martuar” . “Vërtet?” e pyeti përsëri burrin dhe jehona e zërit të saj kësaj here e zgjoi. Hapi sytë dhe ndjeu ftohtësinë dhe absurditetin e realitetit që e rrethonte. I mbylli sytë përsëri me forcë. Ëndrra kishte ikur. Vetëm ndjesia e saj varej si një tullumbace e shfryrë e lidhur në një shkop.

Wednesday, November 26, 2014

Ti që kurrë nuk arrite


Rainer Maria Rilke

Ti që kurrë nuk arrite 
në krahët e mi, e dashura ime,
e humbur që pa filluar,
unë madje nuk di as këngët
që të pëlqejnë ty më shumë. Kam hequr dorë
nga përpjekja për të të gjetur ty në valën
e tërbuar të momentit të ardhshëm. Të gjitha
imazhet e ndritëshme në mua—atje tutje,
peisazhe thellësisht të ndjera, qytete, kulla, dhe ura
dhe kthesa të papritura të udhës
dhe këto toka të begata që njëherë e një kohë
pulsonin nga jetët e zotave—
të gjitha rilindin tek mua
për të të dhënë kuptim ty,
që përjetësisht më shmangesh.
Ti, e dashura ime, që je sa të gjitha kopshtet
që kanë përpirë vështrimin tim
të përmalluar. Një dritare e hapur
në një shtëpi fshati—dhe ti pothuajse
duke dalë nga dera, për të më takuar.
Në rrugët mbi të cilat rastësisht kaloj
ti sapo ke shkelur para meje dhe je zhdukur.
Dhe disa herë vitrinat e dyqaneve
që akoma kanë marramendjen
e pranisë tënde të mëparshme
drithërohen dhe më kthejnë imazhin tim të befasuar.
Ku i dihet? Ndoshta i njëjti zog përcolli jehonën
për të dy ne dje, të ndare, në mbrëmje…
Perktheu M.P.

You who never arrived
in my arms, Beloved, who were lost
from the start,
I don't even know what songs
would please you. I have given up trying
to recognize you in the surging wave of
the next moment. All the immense
images in me -- the far-off, deeply-felt
landscape, cities, towers, and bridges, and
unsuspected turns in the path,
and those powerful lands that were once
pulsing with the life of the gods--
all rise within me to mean
you, who forever elude me.
You, Beloved, who are all
the gardens I have ever gazed at,
longing. An open window
in a country house-- , and you almost
stepped out, pensive, to meet me.
Streets that I chanced upon,--
you had just walked down them and vanished.
And sometimes, in a shop, the mirrors
were still dizzy with your presence and,
startled, gave back my too-sudden image.
Who knows? Perhaps the same
bird echoed through both of us
yesterday, separate, in the evening..