Do vish?

Do vish të shohësh?
…kanë mbetur akoma nja dy a tri fije brinjë

pa t’i treguar

dhe gjithë hapësira brenda tyre

e errët

e lagësht

rrëshqitëse

e përgjakur

misterioze

dhe vetja jote aty midis

ti… dhe mungesa jote

ti… dhe pesha mbi mushkeri

që rritet pakuptuar,

tinëzisht.

Jo në zemër

por  në mushkëri të kam!

padukeshëm

pazëshem

fshehur

heshtur

frymëmarrje,

frymënxjerrje…

frymë!

©M.P.

Ana tjetër…

Po ikin edhe gjethet… Për ku vallë?

në cilën botë të mistershme

në pranverë, do ringjallen  këtë herë?

Aty, i shoh të ndryshken zvogëlohen

shkrihen dalëngadalë...

A do jetojnë në të njëjtën pemë?

Apo në pemën tjetër për karshi?

Një stinë duhet të presin… veç një stinë

që diellin t’a rishohin përsëri.

Kështu dhe ty nga mua veç një vel na ndan

suprinë e dendur opake që jepet në dy anët

nuk ka jo, as kohë,  nuk ka as vend … as kilomentra s’ka

nuk është as qielli a oqeani e deti…a fusha e mali

 jo,  asnjëra nga këto s’ështe që ndarë na mban …

por veç një tis i thellë.

Me duar të kërkoj… të të kap… të të gjej

por kurrë nuk jemi në dy anët, në të njëjtin vend

dhe kur unë krahët ul nga lodhja të pushoj

në anën tjetër duart zgjat ti dhe fillon…

O qënie e anës  tjetër që kurrë  s’të kam takuar

dëgjuar, nuhatur… parë

për sytë e tu, lëkurën zërin…

për ty… për ty, kam mall!

©M.P.

Tetor 2017

Për-dore

Një rreze rebele thyen retë

dhe saktësisht më mbështjell

në stolin ku jam ulur…

( a është vallë dora jote

mjaftueshëm e madhe? )

Cicërima ankuese e një zogu të vogël

Që më qëndron mbi diafragmë

më kërkon ta dëgjoj dhe përkedhel

( eshte dora jote vallë

mjaftueshëm e ngrohtë?)

Lëkundet mbi një pellg të vogël

dhe do që të flejë… një gjethe e brishtë

që ka humbur të ëmën

( është dora jote vallë

mjaftueshëm e butë?)

©M.P.

Nëntor 2017

Një këngë dashurie…

(A ka lulëzuar hardhia e rrushit vallë?)

……………………………………….

Kjo është një  këngë e butë

për të gjithë të vdekurit…

jo për çfarë shkoi nëntokë

dhe në aromën e luleve të rrushit

më kthehet përsëri,

po për gjithë dashuritë e tyre

që mbeten në hapësirë,

dhe më rrethojnë dhe ngrohin papushim.

Kjo është një këngë e brishtë

për të gjithë të vdekurit

dhe për erën e temjanit dhe të trëndafilave

për ëndrrat që i bënë të lumtur

dhe për të tjerat që i lidhën fort

me njerëz vënde dhe ngjarje

krejtësisht të pa qëna e pandodhura…

Kjo është një këngë e trishtë,

për të gjithë të vdekurit

për dhimbjen që nuk varroset kurrë nendhè

por mbetet mbi të, si qiell i lotuar me re gri,

apo si një degë peme e shkëputur nga stuhia,

varur nën një plagë që rënkon…

Këndoj me zë të ulët një këngë sot,

për gjithëçka që pavarrosur mbet, nga ata

që aromë e luleve të hardhise u bënë.

©M.P.

Jehona e plumbtë

Gerard Manley Hopkins

Si ta ruash- a ka diku ndonjë diçka, ndonjë asgjë të tillë  diçka të panjohur askund, shirit

apo furqetë a gërshet a shtrëngese , gjalm, shul a mbërtheckë a kyc mbyllur

ta mbajë të bukurën, ta ruajë, të bukurën, bukurën, bukurën… nga venitja, shkuarja tej?

 Oh a ka ndonjë mos rrudhosje të këtyre  rrudhave, rreshtit të rrudhave të thelluara

në thellësi? Asnjë ndalese e këtyre lajmëtareve më të zymtë, lajmëtarëve të ngrirë,

lajmëtarëve të trishtuar dhe vjedharakë të gri-së?

Jo s’ka asnjë, s’ka asnjë, oh jo s’ka asnjë

As që ke për të pasur ndonjëherë këtë pamje që tani ke, të mirë mund ta quajmë.

Le të bësh ç’ka mund të bësh, çfarë, të bësh ç’ka të mundesh

por urtësia do të zhduket e para:

Fillo, përsa kohë që jo, s’ka asgjë që mund të bëhet

për ta mbajtur sa më larg

plakjen dhe flokët e bardhë djallëzorë të moshës

rrudhosje dhe rrudha, lëkura që varen, vdesin, më e keqja e vetë vdekjes, lëkura të bëra shuk,

varre dhe vemje, rrënim dhe kalbëzim.

Pra fillo, fillo ta humbësh shpresën

nuk gjëndet asnjë, jo, jo , jo, asgjë nuk gjëndet

fillo humbit shpresën, humbit shpresën

Humbe, humbe, humbe, humbe.

Shqiperoi M.P.

Shenim: Jam krejtësisht e ndërgjegjëshme që shqipërimi im nuk e nderon sa duhet “The leaden echo” te Hopkins,( e cila duhet dëgjuar dhe jo vetëm lexuar), por në emër të dashurisë pa kushte dhe mahnitjes time nga muzikaliteti ritmika dhe forca e fjalës në poemën në fjalë… jam e falur.

Ti...si shiu...

Po bahen t’shkurtna dit’t e vitit

e degët gjethet po i lotojnë pa pra,

me krahët e lagët dheun po e mbshtjell
melankolia e ksaj vjeshte t’dyt

Ti vjen si shi i trishtë në mbramje

dhe në mjes ikën

si fjalë e ngecun n’fyt

kisha me dasht veç me u mbshtjell nën pallton tande

e si fije drite prej syve me t’rrëshkitë

me shallin tim te kuq me ta ndjell andjen

me frymën-fllad ta përkdheli kryt

Por ti vjen si shi i trishtë në mbramje

dhe ikën n’mjes

si fjalë e ngecun n’fyt.

Kisha me dasht veç zanin me ia ndi lkurës tande

e s’bashku me timen nji kang t’çjerrë

me e kendue. Tue ecë n’nji rrugë t’pa shkelun

nën një dritë hane…

Por ti vjen si shi i trishtë n’mbramje

dhe në mjes ikën

si fjalë e ngecun n’fyt

E kam pa rujt nën qerpik për ty nji breg t’kaltër

me dallgët here t’rebelueme e here lozonjare

e kam pa rujt edhe nji qill krejt blu

veç me nji re t’bardhë sa me shplodh sytë e tu

Por ti vjen si puthje shiu t’trishtë në mbramje

dhe n’mjes ikën

si fjalë e ngecun n’fyt.

©M.P.

Krijim i papërfunduar

Dua të të krijoj nga Fillimi

nga hiçi, nga asgjëja,

aty ku kurrë nuk ke qenë,

por më mungon “Fjala” e më thërmohesh,

nga gishtat me rrjedh si dritë ,

sepse

nuk qënkam Zot as në imagjinatën time

Dua pastaj të të vesh atë pallton e zezë

gjitha përqafimet e dashura

me të i kam të veshura së fundmi

por se vapa vjen shpejt

me angështi dhe miza

mbi trupat e zhveshur djersë

Dua të të mbërthej në cep të trotuarit

nën një neon të madh që dritë rrjedh

një mbrëmje me shi dhe fëshfërima monotone

netë të ngrohta qielli idhnak,

por vizatimin ma grisin vetëtimat

dhe gjithmonë mbeten dy gjysma

qe nuk ngjajnë

Dua të të pres tek kafeneja

me dritare të mëdha mbi udhë

kafe duke gjerbuar

ndoshta verë dhe kikirikë

Por kohën ma mat feniksi i vogël

që më zgjon çdo mëngjes në dritare

me këngën e tij

dhe ndërsa e vras ngadalë

ai vetëdigjet për t’u ringjallur mëngjesin tjetër

të vijë përsëri pas xhamit

aty ku unë i zë pritë çdo ditë

©M.P.

Ninullë

 Kur vallë për të fundit herë

puthjen mbi të ëmblit, të fjeturit sy
e ke ndjerë?
Sonte mos më prit, ti fli,
dhe para se gjumit t’i dorëzohesh
mos harro, ndiz në dritare për mua një qiri

Një lumë i rrëmbyer
rrjedh ndanë qytetit, dhe një urë mbi të…
me zërin tim të mërmërin një kengë…
një shelg degë-lotuar
në dritare ta sjell
bashkë me ulërimen e ulkonjës
në një natë me hëne

dritaret mbyllin qepenat dhe flenë.
Fli pra dhe ti, sonte kthehem vonë,
tre diej të ftohtë patrullojnë në qiell
një brymë e errët kozmike
trupin ma mbështjell. Kam humbur.

Fli, një gjumë të ëmbël,
një gjumë të thellë fli
qepallat janë mbyllur
të gjitha dritat fikur
labirinthesh humbur
një dalje po kërkoj, nëpër gjithësi
errësirë e thellë,
natë e zezë, pashpresë.
Mbylli syckat, fli
sonte kthehem vonë
ndoshta dhe nuk vi
Tej në një dritare,
rri ndizur një qiri.

©M.P.

Letër prej së largu

Jam mirë dhe asgjë nuk ka ndryshuar…
Ditët vazhdojnë të jenë po e njëjta komedi
me tre aktorë, gjithmonë, me të njëjtin autor
Skena njësoj, një shesh lodrash fëmijësh.

Në muzgjet, si gjithmonë melankolikë,
ti vazhdon të shkosh akoma buzë liqenit
si përherë. Shndrohesh në shelg lotues
dhe derdh lot të kripur mbi ujin e ëmbël

Unë njësoj vazhdoj ti shkruaj poezitë
në mes të natës, në pushimin e madh
miidis gjumit të parë dhe të dytë,
pasi jam zgjuar nga po e njëjta ëndër tmerri
sikur më coptojnë dhe më hedhin si ushqim
mes ikonave të shënjtorëve në një kishë
dhe ato më hanë në porcione të vogla.

Rrezja e parë, vazhdon si gjithmonë, të të tkurrë njësoj
të të hollojë, thërmojë, gërmëzojë në qindra gërma
dhe ti më vjen çdo herë në ag, në formën e
atij emaili të njëjtë, që unë “e lexoj mirë” çdo mëngjes.

Pastaj përsëri muzgu dhe ti që vajton buzë liqenit.
Jam mirë… dhe asgjë nuk ka ndryshuar!

©M.P.

Haiku I

Kukullat matrioshka
dashuri brënda njëra tjetrës…
Porcelan i thyer.

©M.P.

Kopështi me mollë

Një erë më vjen e lehtë e lehtë

aromë e ngrohtë e bardhë e brydhët

në kopështin me mollë e mbyllur

si krimbi në frutin që nga jashtë ndrin

përbrënda tulin ia ha, ia grin

me dhëmbët e butë në mishin e bardhë

tunelet e vdekjes rrëmon ngadalë

“Po ti këtu pse je kthyer çfarë do?

Kaq kohë vdekur – tani çfarë kërkon?”

Trokitje në derë ngadalë fëshfërimë

gërryeje këmbëngulëse për të hapur

një vrimë… si syri të mprehtë …

një degë me lule molle  lulëzuar

nga kopështi i tjetrit përmatanë

këputur e marrë… Trokitje trokitje

mbi drurin e tharë… që një ulli ka qënë më parë

“Po ti këtu pse je kthyer çfarë do?

Kaq kohë vdekur – tani çfarë kërkon?”

Zilepsur lakmia që mollën e bren

si pemë e komshiut që gozhën ia ngul

një gozhdë … dy.. tre.. pesë.. shtatë…

rrjedh limfa mbi bar nga trungu i ngratë

petalet e bardha i bëhen qefin

pemë  “e mallkuar “ rrëzim…  rënkim.

“Po ti këtu pse je kthyer çfarë do?

Kaq kohë vdekur – tani çfarë kërkon?”

Mollë e artë, frut  i praruar

si supi i Evës me diell i ngjyer

kush vallë gënjeu? Cili nga ata?

Adami Evën… apo Eva atë?

vallë gjarpëri ishte apo krimbi në pemë?

apo vallë kush  gënjeu, ishte molla vetë,

me lëngun e embël… me të ndritshmet fletë?

“Po ti këtu pse je kthyer çfarë do?

Kaq kohë vdekur – tani çfarë kërkon?”

Gjarperi në mollë trungu me gozhdë

Rrënkim i mëkatit që kurrë nuk u krye

dilema të jesh apo të mos jesh

mos dish çfarë të bësh dhe çfarë të mos bësh

rrëzim i kryqëmbajtësit për faj të pabërë

dënuar gjymtuar si druri i pemës

kështu do mbetet siç nuk mund të ketë

as kryq pa mollë… as Krisht pa goxhdë…

©M.P.