Përtej…

Nuk kemi qenë ndonjëherë vetëm ne të dy

që në ditën e parë të zanafillës.

Në fillim të tërhiqja pas vetes

duke bredhur pas kuajve të trishtë

të marrëzisë time…

dhe më pas më tërhoqe ti

pas kuajve të tu të dhimbjes.

Tani endemi përdore të vetmuar

përtej…nëpër galaksi pa emër

duke kërkuar vetveten brënda njëri tjetrit

Një çift drerësh na vështron përmes reve.

Tregimet e Lagunes ( 7 )

-          -7 –

Ka rënë gjithë ai shi por sot përsëri e pashë të zvogëluar dhe të mpakur sikur lëngonte nga ndonjë e keqe. Kam filluar ta dua shiun së fundmi kur shoh se sa e lumtur bëhet bimësia përreth pasi bie shi. Përroi që kalon aty pranë gurgullon me gëzim poshtë, ndërsa ajo po zvogëlohet përditë si nga një trishtim i paralajmëruar.

Madhëria e Tij aty në sfond duket i tharë dhe petashuq sikur sapo ka dalë nga herbariumi midis fletëve të ndonjë libri që e ka shkruar po ai vetë. 

-         -  Çfarë mendove? – më pyet

-          - Si mund të çbëhet një bimësi e mbjellë , le të themi, prej 10 vjetësh? Le të themi që ti.. pra ti… lejon dikë që dëshiron me mish e me shpirt… ( dhe kjo me mish e me shpirt nuk është figurative këtu) pra dikë që dëshiron të mbjellë diçka në tokat e tua dhe të thotë që ti dhe vetëm ti mund ta rrisësh atë bimësi… të lutet për vite me rradhë dhe më në fund ti pranon dhe ia hap dyert… e lejon në tokat e tua dhe dikushi hedh farën… bimësia mbin… e ushqen dhe e rrit për vite me rradhë… pasi arrijnë të krijojnë bindjen që kjo tokë është i vetmi vënd i mrekullueshëm për atë lloj bimësie, pasi ngrenë në piedestal dhe të bëjnë të besosh që nuk ka vënd tjetër më të mirë se tokat e tua dhe pasi bimësia rritet dhe lëshon rrënjë… a mund të çbëhet dhe si?

-         -  Vjen Vjeshta – pergjigjet ajo krejt qetësisht.

-        -   Po më thua që vjen  vjeshta dikur dhe e zhvesh dhe dimri dhe e than? Por ato janë vetëm cikle, stinë, sepse pastaj vjen prap pranvera dhe çdo gjë fillon nga e para.

-          - Ashtu ndodh – pohon ajo

-         -  Pra po më thua, me fjalë të tjera që nuk çbëhet?

-         -  Me fjalë të tjera – foli ajo përsëri- do të të thosha që ke nevojë për një kopshtar të mirë

-         -  Po nuk po flasim për mua këtu – u nxitova të sqaroj

-         -  E di – mu përgjigj – as për mua…

Ngrita sytë dhe pashë përreth me vëmëndje për të gjetur ndonjë shënjë të vjeshtës por nuk pashë asnjë gjethe të zverdhur për çudi. Bimësia frymonte si e marrë aromën e shiut dhe tundej sa majtas djathtas si e dehur. Vetëm ajo lëngonte e zvogëluar.

-        -   I sheh rosat? – më pyeti

-          - Sigurisht që po  - iu përgjigja

-          - Së shpejti duhet të ikin, duhet të shtegëtojnë, por e di çfarë ndodh? Njerëzit vijnë ketu dhe i ushqejnë, dhe ato harrojnë të ikin…. Harrojnë që se shpejti do vijë vjeshta dhe më pas dimri dhe vdekja. Kërkon vërtet mjaft maturi që të gjesh tamam kohën kur gjërat duhet t’i lesh te ikin në mënyrë që t’i lëshosh dhe harrosh, në mënyrë që të mos i shohësh si të vdesin përditë nga pak në duar… që t’u japësh mundësinë të rilindin apo vinë përsëri në pranverën e ardhëshme.

 Kuptova që së shpejti do ikte edhe Madhëria e Tij dhe ndjeva nje sëmbim në krahëror.

Tregimet e Lagunes ( 6 )

-          6 –

Janë bërë gjithsej tre ditët që ajo vetëm hesht sikur kurrë të mos kishte ekzistuar. Tre ditë, unë ulem në breg dhe flas. Mbrëme ra shi përsëri me rrebesh. Sot unë u gjenda në breg e ulur mbi një gur duke pritur.

Sot vendosa që ti recitoj disa vargje, gjëja që unë bëj sa herë që dua të vendos kontakt. Zgjodha nga moria e vargjeve të arshivuara në trurin tim ato që kam më përzemër dhe që kanë ujë në to, rrjedhë dhe dashuri….dhe fillova me Pushkinin:

Mbi kodrat Gjeorgjiane, bie muzgu i hirtë

zhurmon Aragva aty pranë

në shpirt kam një trishtim të ëmbël e plot dritë

Një pikëllim pa fund pa anë

Mërzitem larg prej teje, por kjo mërzia ime

nuk dua fare të më hiqet

dhe zemra digjet prap në ndarje e takime

sepse ajo nuk mundet të mos digjet.

Asnjë pikëz uji e suprinës nuk lëvizi. Heshtje e largët dhe e huaj. Edhe heshtja ka nuancat e saj. Ka heshtje ftuese e cila është e hollë dhe e tejdukëshme dhe ti e di që do thyhet së shpejti, ka heshtje të trashë dhe të padepërtueshme, si një metal i rëndë, ka heshtje patollogjike që sjell pas saj vdekje dhe ka heshtje të huaj aliene, që fshin çdo gjë nga kujtesa , heshtje harruese.

Po çfarë është më e lehtë vallë, të falësh apo të harrosh? Unë do zgjidhja pa dyshimin më të vogël harrimin. Më mirë të mendosh që ajo gjë nuk ka ndodhur kurrë, që ishte vetëm një ëndërr e keqe dhe tani je zgjuar dhe asgjë nuk ekziston më realisht. Më mirë është të fshish dhe të prishësh nga themelet atë që ka ndodhur se sa ta mbash aty dhe të përpiqesh të arsyetosh për arësyet pse ndodhi, rrethanat pse ndodhi, nëse do e kishe bërë ti po të ishe në ato kushte dhe rrethana. Kjo kërkon shumë më tepër mund , energji dhe në fund të fundit të nxjerr në të njëjten “qafë” me harrimin. Po a është vallë i mundur harrimi? Sigurisht që është.  Disa njerëz janë aq të bekuar sa kanë një mekanizëm që i bën të harrojnë traumat e tyre të paktën për një kohë shumë të gjatë, deri në momentin kur kujtimi i tyre nuk i vret më. Pra harrimi duhet të vijë gjithmonë përpara faljes. Harrimi, “ hiri në hi, pluhuri në pluhur”…

Pastaj më vjen që t’i recitoj vargjet e Frost, në anglisht kësaj here

The woods are lovely, dark, and deep,

But I have promises to keep,

And miles to go before I sleep,

And miles to go before I sleep.

-          Do vi çdo ditë – pëshpëris,...- derisa të kesh harruar mjaft sa për të falur rracën ku unë bëj pjesë.

-          Ti nuk e ke parë ndonjëherë lejleken e bardhë – mu përgjigj ndërsa në suprinën e palëvizëshme u pasqyrua një zog i madh i bardhë i ulur pikërisht mbi kërrabën metalike me të cilën huliganët e disa ditëve më parë kishin shpupurisur gëmushat dhe kishin trembur e nëpërkëmbur qetësinë dhe jetën.

Përzier me hutimin dhe gëzimin tim e para gjë që më erdhi në mëndje ishte Feniksi, gjëja e dytë ishte që ndoshta Madhëria e Tij kishte gjetur një mike dhe ndërkohë që po prisja gjënë e tretë që të më vinte, ajo, që gjithmonë mi lexonte mendimet foli përsëri…

-Oh jo, nuk ka të bëje aspak me Madhërinë e Tij. Nuk banon këtu… është vetëm një vizitore dhe mua më duhet ta mikpres. Shpendi më pa me sytë e dyshimte pastaj ndoshta i trembur ( por mua më pëlqen të them – për të shitur mend para meje-) hapi krahët e mëdhenj dhe bëri një fluturim të ngadalshëm por të përsosur në drejtim të trungjeve të thatë të pemëve që kishin vdekur vitin e kaluar në mes të lagunës.

çdo gjë në këtë planet lëviz, absolutisht çdo gjë lëviz… udhëton pa pushim.

Dhe sado e madhe dhe e rëndë që të jetë plaga udhëtimi do vazhdojë, ndoshta duke çaluar, ndoshta në udhë të tjera, por do vazhdojë. Flokët e gjelbër të shkelur do ngrihen dhe filiza të tjera do çelin. Ujrat do mbushin brigjet dhe njerëzit nuk do munden më të kalojnë kufinjtë në drejtim të brigjeve ku ato nuk përkasin.

Dhe jeta do vazhdojë…

Tregimet e Lagunes ( 5 )

  - 5 -

Sot ajo ishte tepër e heshtur, e lënduar dhe nuk nxorri asnjë fjalë me atë zërin e saj të qetë të krijuar nga fërkimi i ujit me ajrin. Dukej krejt e huaj , sikur kurrë te mos kishim folur më parë dhe çdo gjë që kishte ndodhur të kishte qënë veç një mashtrim i shqisave.

Mbrëmë kur shkova ta takoj pashë që një tufë huliganësh e kishin rrethuar dhe po e shkelnin me këmbë anë-e-mbanë. Ajo rënkonte në heshtje. Flokët e gjelbër me xhufkat e kafenjta në majë të cilat ajo i shkundëte me krenari një ditë me parë po ia shkelnin pa kujdes. Nuk di çfarë po kërkonin. Mos vallë donin të prishnin shtëpine e Madhërisë së Tij?  Apo të shkatërronin foletë e rodentëve të vegjël? Rosat lemeriseshin sa andej këtej. Madhëria e Tij nuk mundi ta bënte shëtitjen e mbrëmjes madje as që e pashë fare të dukej. Ata kishin kapërcyer në bregun tjetër, në bregun e virgjër ku nuk kishte shkelur këmbë njeriu më parë, sepse ishte i mbushur me shkurre të dendura. Vapa kishte tharë ujrat dhe një fije toke e holle dhe e thatë kishte rrethuar bregun. Pikërisht ketë rrip toke kishin përdorur për të kaluar matanë dhe kishin filluar të ulërinin me zë të lartë duke trembur dhe lemerisur çdo gjë të gjallë që jetonte atje në paqe dhe qetësi. Njëri nga ata mbante me vete një kërrabë të gjatë metalike dhe shpupuriste me të të gjitha gëmushat me rradhë. Nuk di çfarë ndjeja ekzaktësisht në ato momente, frikë apo dhimbje por e sigurt është që nuk kisha asnjë fjalë. Vetëm qëndrova atje për disa momente krejt e shtangur.

Sot ajo dukej si njëri i përdhunuar. E heshtur dhe pa fjalë . Pa fjalë edhe unë ndërsa trafiku i mendimve dhe dëshpërimit arriti pikën maksimale. Si është kështu e mundur që njerëzit të shkatërrojnë çdo gjë magjike të këtij planeti , çdo gjë që të mbush me gëzim, çdo gjë që të bën të dukesh e veçantë? Si mund t’i përdhosin dhe përdhunojnë kështu krejt pa kujdes momentet që ke kaluar?

Të dyja rrimin të heshtura. Unë nuk kisha asnjë ide se çfare po ndodhte me të. Ndoshta thjesht mohim i rracës njerëzore në të cilën absolutisht bëja pjesë edhe unë. Ndërsa ajo që ndjeja unë ishte boshllëku dhe dhimbja nga lëndimi pa fund i shpresës. I shpresës që gjërat magjike ekzistojnë, që mund të ketë një cep të këtij planeti ku haromonia të jetë afër persosmërisë. Dhe nuk ka dhimbje më të madhe se sa dhimbja e shpresës së plagosur.  As dashuritë e vrara nuk dhëmbin aq shumë, sepse dashurite nuk vdesin, ato mumifikohen diku brënda nesh, ndërsa shpresa vdes. Apo ndoshta shpresa dhëmb më shumë ngaqë ajo ishte gjëja e fundit në të cilën Pandora duhet të besonte dhe  pas së cilës duhet të mbahej për të mbijetuar, pasi hapi kutinë e mallkuar të veseve dhe poshtërsirave të tjera. Gjëja e fundit fare.

Qëndruam të heshtura për një farë kohe pastaj unë ika.

Ika me një peng në grykë… Më duket se e humba përgjithmonë. 

Tregimet e Lagunes ( 4 )

          -   4-

- Mbrëmë kishte rrebesh – më thotë sapo më sheh. Është qetësisht e gëzuar dhe e shndritshme. E kam të domosdoshme që sa herë që të përdor një mbiemër për ta përshkruar ti vë përpara fjalën “ qetësisht” , përndryshe nuk do ishte lagunë por do ishte ndoshta përrua, liqen, lumë apo det…. Por ajo është qetësisht lagunë. Ajo nuk flet me zërin e ujit, me përplasjen e tij nëpër guralecët e bregut. Ujrat e saj janë krejtësisht të palëvizshëm. Ajo flet me zërin e ajrit që fërkohet qetësisht mbi suprinën e lëmuar.

- Shiko- më thotë dhe tund flokët e kallamishtëta, - më kanë prerë edhe baluket – dhe më tregon barin e kositur dy pëllëmbë nga të dyja anët e rrugës. – Sot po marr frymë pak më mirë- vazhdon.

E shoh që është mbushur dhe rrumbullakosur.

Ulem në breg me sytë ngulur në suprinë duke pritur se çfarë do më tregoje sot. Ajo ka gjithmone ndonje gje te re per te me treguar.  Dhe ja ku shoh e befasuar një tufëz bar që noton mes për mes lagunës. I hap sytë mirë… I fërkoj dhe shoh përsëri. Tufa e barit leviz serbes përmes lagunës nga njëri breg në tjetrin pastaj futet në një vrimë.

- Po kjo çfarë ishte – e pyes – ndonjë gjë magjike?

- Janë minj- më ul me këmbë në tokë. – Pse nuk e dije që minjtë notojnë? Ka shumë të tillë që banojnë këtu tek mua. Barin e mbledhin që ta përdorin si dyshek kur flenë natën. Janë shumë nazeqare dhe buzëhollë. Tregojnë një kujdes dhe preokupim të veçantë për veten. Shpesh edhe ushqehen me të.

Minjtë nuk më pëlqejnë, por nuk ia them. Dhe vërtet pas një vështrimi të kujdesshem shoh “motorrin” lëvizës të tufës së barit. Por e gjithë kjo më bën të buzëqesh dhe më mbush me  gezim.

- hihihihiiiiiiii – mezi e mbaj të qeshurën kur i shoh ashtu të preokupuar që shkojnë në njërin breg të lagunës dhe zgjedhin barin më të butë për ta vendosur si shtrat kur të flenë. I përfytyroj pastaj brenda në vrimën e tyre se si e shpupurisin dhe e drejtojnë, se si bëjne një gropëz të vockël në mes dhe pastaj futen tek ajo gropëz mblidhen kutullaç dhe bishtin e rrethojnë rreth trupit të tyre.

Ata lahen për qef të tyre në këtë ditë të nxehtë dhe unë shoh bishtin e gjatë të përkulur që  qëndron mbi ujë. Lajnë fytyrën me dy putrat e vogla pastaj fërkojnë veshët, kokën dhe më në fund zhyten kollotumba. Pataj shkëpusin një tufë bar dhe e marrin me vete në mes të ujit dhe fillojnë ta hanë fije më fije. Më kujtohet vetja ime kur kam qenë e vogël dhe rendja pas fijeve te barit të cilat pasi i tërhiqja me kujdes i haja pjesën e bardhe në fund të fijes. Më shijonte vërtet shumë.

Pastaj bie qetësia…

-çfarë mendove? – më pyet papritur

- Dua të jem një pemë…. - Ia kthej.

-Kjo është e thjeshtë – më thotë, - për sa kohë që të dish se cila pemë pikërisht do që të jesh.

-Plotësisht e vërtete – i përgjigjem

- Eh…. Rraca njerëzore – shton ajo – gjithmonë të pavendosur, gjithmonë nuk dinë se çfarë duan tamam në momentin e caktuar.

- Prandaj unë flas me ty –ia kthej. Pastaj përsëris mendueshëm: “momenti”... kjo është një fjalë krejtësisht torturuese

- Oh, tashti po të shoh mirë- me thotë – ti qënke shumë e dëmtuar

- Përmasa e trete – pëshpëris….

Dhe kaq mjafton..

Tregimet e lagunes

 - 3 -

-Erdhe?

-Këtu jam- i përgjigjem.  Më duhet të vrapoj dy km e gjysëm për të të dëgjuar – i them- dhe duhet të vrapoj, jo të eci por të vrapoj.

Sapo kam mbaruar vrapin dhe jam e djersitur. Ajo kundërmon erë bari të njomë dhe erë lagështirë. Unë vë duart në bel dhe ndjej papritur erën e djersës së trupit tim. Nuk më bezdis aspak për çudi madje e nuhas me një farë këmbëngulje. Gjithmonë kam menduar që një nga treguesit që kemi rënë në dashuri me dikë është që nuk na bezdis era e trupit të tij.

- Përse gjithmonë përsiat mbi ndjesitë dhe sidomos mbi dashurinë? – më pyet

-Sepse mendoj që ato ndjesi na dallojnë ne si qënie njerëzore nga qëniet e tjera, ndërsa dashuria është ndjesia më e mrekullueshme në këtë planet. E di ti se çfarë është dashuria psh?

- Po – më befason përgjigja e saj – Dashuria është agu i sapolindur, është rrezja e parë e diellit që më përkëdhel fytyrën dhe më ndriçon thellë deri në humbëtirat e mija, është përkëdhelja e puhizës që më ledhaton flokët dhe mi rrit dita ditës, është klithma e Madhërisë së Tij kur zgjohet në mëngjes dhe përshëndetet me rrezen, është një re e kalter në një cep të qiellit blu që pasqyrohet në ujrat e mija.

- Një re e kaltër në qiellin blu- përsëris pas saj. Më kujtohet që kam qënë dikur një e tillë

-Më duket se harrove stuhinë dhe vetëtimat -  i them

- Jo- më përgjigjet – Ato janë seks dhe orgazëm.

- Dashuria – përpiqem të përifrazoj unë- është ajo ndjesi që i bën dy njerëz të ndryshëm të rrinë bashkë dhe të bëhen si një i vetëm, të pandarë, të rrisin rrënjë në shpirtin e njëri tjetrit dhe te mos kuptohet se ku fillon njëri dhe ku mbaron tjetri.

- Vetëm dy? –më pyet  dhe unë ndjej diçka të ndryshme në zërin e saj. –shiko atje- vazhdon…

Kthej kokën dhe shoh në fund të rrugës që humbet në pyll dy djem dhe një vazjë të re që po zhdukeshin në horizont. Ajo kishte forma të përsosura si një statujë eboniti dhe kishte vendosur të dy bërrylet e saj në supet e secilit djalë ndërsa pëllëmbet i mbante të lëshuara lirshëm mbi gjoks dhe ecnin ashtu të tre qetësishtë në atë pozicion të pazakontë.

-          Të gjitha gjërat vinë në tre – më thotë.

“Ati Biri dhe Fryma e shenjtë…- mendoj- trupi mëndja dhe shpirti… përmasa e tretë gjithmonë e neglizuar e panjohur dhe e mohuar… trekëndeshi i famshëm i Bermudes… më dhëmb përmasa e tretë…”

Ndërkohë Madhëria e Tij ka dalë të bëjë xhiron e mbrëmjes dhe unë duhet të largohem sepse zakonisht nuk e mbaj dot peshën e muzgut që sa vjen e trashet mbi lagunë.

Tregimet e lagunes

-          2 –

-          çfarë mendove? – e pyes sapo afrohem . Asnjëherë nuk mundem ta kap në befasi. Fryma e saj rrethon krejt vëndin dhe unë ndjehem si një merimange e vogël mbështjellë nga pezhishka e saj. Ka ca kohë që nuk i kam më frikë merimangat, madje as nuk i vras më. Nuk janë agresive dhe në prëgjithësi nuk sulmojnë. Kur i gjej nëpër shtëpi i kap me kartpicetë dhe i hedh nga ballkoni. Le të shkojnë në fatin e tyre. Shtëpia ime është banesa ime të cilën unë nuk dua ta ndaj me to.

-          Shhhhhhhtttt – më pëshpërit me zërin e sheshtë dhe krejtësisht të pazakontë…. Shiko atje tej.

         Suprina fillon të bëjë rrathë të ngadalshëm… Rrathë rrathë rrathë… pastaj papritur shfaqet një zog i madh sa një lejlek me pupla bojqielli. Ai ngre qafën e gjatë dhe më sheh me kërshëri. Unë gati sa nuk fluturoj mbi lagunë nga ngazëllimi.

-          E di që ti je mu në mes të qytetit? – e pyes-  e di që vetëm disa metro më tutje rrugët gëlojnë nga makinat, gradaçelat, dhe teknologjia bashëkohore sundon çdo cm katror të këtij vendi.

-          Nuk dua t’ia di- më përgjigjet e qetë – Preokupimi im është moti dhe stuhia që po e pres me padurim.

          Pastaj kthej sytë nga zogu bojqielli që ka dalë të  hajë darkë dhe të bëjë shëtitjen e mbrëmjes para se të flejë. Eshtë vetëm. Nuk është çift. Kushedi çfarë do i ketë ndodhur vallë femrës së tij. Apo ndoshta është mashkull solitary që jeton në vetmi.  Ja tashti është në gjueti. E zgjat qafën e gjatë me një elegance dhe ngadalësi tinëzare dhe pret  ashtu me qafën e tendosur mbi ujë prenë e tij. Ngadalë… ngadalë… shumë shumë ngadalë… Pastaj sulmon me shpejtësi rrufeje dhe godet. Kur koka del jashtë ujit në sqep përpëlitet një peshk. Peshqit nuk para i dua. Më duken budallenj qofshin këta edhe peshqit e kuq, por kjo nuk do të thotë aspak që dua ti vras apo ndëshkoj për budallallëkun e tyre. Thjesht me ta nuk dua që të flas dhe të më flasin dhe madje nuk jam as ndonjë peshk-ngrënëse e shquar. Nuk më pëlqen peshku as si ushqim.

    -          Më mahnite – i them. Nuk kam asgjë të këtij lloji për të të treguar sot.

          Një nënë me një fëmijë vinë në breg. Fëmija mban në dorë një pako me biskota dhe fillon të ushqejë rosat. Nuk kam asnjë lloj interesimi për rosat. Kam parë me qindra kur kam qënë fëmijë. I rrisnim nëpër oborret e shtëpive. Janë shumë më pak interesante se sa pulat. Këto të fundit i ndiqja kur isha e vogël dhe pasi i kapja i bëja kontrollin gjinekologjik për të parë nëse kishin vezë për të bërë atë ditë.

          Fëmija hedh biskotat në lagunë. Peshqit grumbullohen në grupe të vegjël si të çmendur pas biskotave. Rosat i ndjekin. Dhe ja… ja ku vjen ngadalë zogu me pendë të kaltra. Afrohet tepër i kujdesshëm dhe ngul sqepin në ujë për të kapur peshqit e kuq të hutuar pas ushqimit. Gjah i kollajshëm sonte. Një darkë e mire e bollshme këtë natë vere. Ia ngjis emrin “Madhëria e Tij”. Pastaj  ai vazhdon shëtitjen ndërsa unë iki.

-          Të kam një borxh – I them duke u larguar.

Ajo buzëqesh qetësisht… oh sa qetësisht me fytyrën, flokët e gjelbërt dhe sytë e kaltër të palëvizshëm.

-       -   1  -

Ajo qëndron qetësisht aty me fytyrën nga qielli , pa asnjë rrudhë veç me disa quka të vogla aty këtu. Unë e sodis nga sipër. Kallamishtet derdhen drejt pa lëvizur si flokë të gjatë të gjelbër.

-Eh- psherëtij unë

-Eh- psherëtin ajo me një zë që asnjë kordë e grykës njerëzore nuk mund ta artikulojë. Ka një lloj dorëzimi në zërin e saj...lëngim i lehtë i njëtrajtshëm... ligatine. Por ka gjithashtu aromë të freskët për çudi...aspak erë algash të kalbura që dekompozohen. Flokët i rrethojnë fytyrën më të gjalla dhe më të gëzuara se kurrë.

- Fol- më thotë – po të dëgjoj. A nuk është kjo dëshira jote e momentit? Të flasësh… të të dëgjojnë?  Më thuaj…çfarë mendove? – vazhdon më pyet.
 – Po përsias mbi dashuritë – i përgjigjem. – Para disa ditësh dëgjova një debat mbi vjetërimin dhe konsumimin e dashurive dhe pastaj hidhen si rroba të vjetra dhe zëvendësohen nga rroba të reja.

- çfarë më thua- pyet ajo- asgjë nuk kuptova. Përse iu duhen rrobat në fund të fundit. Ja nuk e sheh? Asgjë nuk vesh rroba në natyrë. Jam e sigurt që nëse ajo që më the më sipër është diçka shqetësuese e keqja fillon tek veshja… tek rrobat.

- Po ti çfare mendove ? – e pyes

- eh, çtë them… Po ma marr frymën kjo vape. Jam zvogëluar dhe jam bërë sa një grusht. Po më ikën jeta. Janë pakësuar shumë peshqit e kuq dhe nuk kam me çfarë t’i ushqej flokët e mija.

- Dukesh e qetë – i them.

- Kam dhe unë ditët e mija të mira dhe ditët e mija të vrenjtura – ma kthen- jam pasqyrim i qiellit.

- Atëherë po vi të të shoh në një ditë me stuhi

- Mendon që shiu bën pjesë në ditët e mija të këqia? Je gabim…Stuhitë janë orgazmat e mija. Unë ngopem në shi, kënaqem, laj floket dhe ndriçoj pas shiut.

Pastaj ajo shkund flokët e kallamishtëta me krenari.

Eshtë vone. Dielli po perëndon dhe unë duhet të iki.

- Eja përsëri- më thotë… dhe unë i premtoj…

©M.P.