Nokturn # 1

Ajo kishte marrë udhën që të çonte në shtëpinë e të atit. Në njëfarë mënyre e dinte që vizita e saj ishte e lidhur me një vdekje që kishte ndodhur në një krushqinë e tyre dhe që njerëz nga krushqia kishin ardhur në shtëpinë e të atit para se të shkonin në funeral. Rruga për në shëpi ishte akoma e shtruar me kalldrëm, para murit të avllisë kishte mbirë dhe ishte rritur një pemë e madhe fiku me degët që i vareshin në oborrin e saj. Fik i zi plot me kokrra të pjekura. Çfarë të jete fiku vallë në spjegimet froidiane? Kokrrat e ëmbla i ngacmonin dëshirën për tu ngjitur në pemë por do kishte kohë më vonë për këtë. Nxitoi hapat sepse po e prisnin. Në fund të fundit degët në oborrin e saj binin edhe pse trungu ishte në rrugën e madhe. Në sallon njerëzit venin e vinin. Dy burra të rinj midis tyre. Njëri më i shkurtër dhe tjetri më i gjatë. Fytyra të para, shumë larg takuar ndoshta kur akoma në shtepinë e të atit ajo kishte banuar . Më i shkurtri u afrua dorën i zgjati përzemërsisht. U takuan . Përdore pastaj e mori dhe me një  nënqeshje provokuese tek më i gjati e drejtoi. Sytë e tij blu dhe flokët e zeza në gjatësinë e jakës së këmishës, iu dukën tepër të njohur. Dorën ia dha përzemërsisht. Shtëpia gumëzhinte nga njerëzit. “Ngrihuni – u dëgjua një zë- duhet të shkojmë aty ku jemi nisur” Ajo doli ti takonte përsëri të ikurit dhe  u gjënd në rrugicat e ngushta të lagjes së saj. Nga pas ndjeu hapa ti afroheshin. Ktheu kokën dhe  burri i gjatë e ndiqte me një buzeqëshje të matur në fytyrë. E la ti afrohej dhe ti hidhte dorën në sup. Një ndjesi e ngrohtë e mbështolli dhe e bëri të futej nën pallton e tij të gjatë. “Më trego për veten- e pyeti ai- çfarë është bërë me ty keto vite?” Akoma nuk i kujtohej ekzaktësisht kush ishte ky, por ndjesia që provonte e bënte të mendonte që e kishte takuar kohë më parë në rrethana që nuk i mbante mend. “ Jam e martuar, kam dy djem dhe jetoj në një shtet tjeter. Po ti?” “Ai nxorri një leter nga xhepi ku kishte diçka të shënuar. “ I kam të shkruara këtu- i tha- e dija që do të takoja” dhe filloi të lexonte  me një zë të zvarritur. Ajo hodhi sytë dhe lexoi midis rreshtave emrat e djemve të tij. Pastaj ai e puthi lehtësisht në faqe dhe ajo ia ktheu puthjen në qafë, vendi ku ajo preferonte më shumë ti puthte meshkujt. E puthi përsëri dhe përsëri e etur. Nuk e kuptonte çfarë ishte ëmbëlsia që i sillte ngjeshja e trupit të saj pas atij të burrit të gjatë emrin e të cilit nuk mund ta kujtonte kurrësesi. “ Po ne të dy? – e pyeti papritur- çfarë kemi pasur në të dy  ë? Çfarë kemi bërë ne të dy?” Ai buzëqeshi djallëzisht dhe u përgjigj: “ Ne të dy… kemi luajtur”  “ Vërtet?” bërtiti ajo. Në vështrimin e tij u ndje një fyerje e madhe. Si? Ajo nuk e mbante mend?  Ajo mallkoi kujtesën e saj të shkurtër dhe pastaj kujtesa e mallkuar i ravijëzoi  dhomën e miqve në shtëpinë e të atit,  krevatin tek të mysafirëve dhe një ngrohtësi, pikërisht këtë që i jepte ngjitja pas trupit të këtij burri “ Po prit- mendoi ajo me vete- prit…. Si ka mundësi, unë kam qënë e virgjër kur jam martuar” . “Vërtet?” e pyeti përsëri burrin dhe jehona e zërit të saj kësaj here e zgjoi. Hapi sytë dhe ndjeu ftohtësinë dhe absurditetin e realitetit që e rrethonte. I mbylli sytë përsëri me forcë. Ëndrra kishte ikur. Vetëm ndjesia e saj varej si një tullumbace e shfryrë e lidhur në një shkop.

Ti që kurrë nuk arrite

Rainer Maria Rilke

Ti që kurrë nuk arrite 
në krahët e mi, e dashura ime,
e humbur që pa filluar,
unë madje nuk di as këngët
që të pëlqejnë ty më shumë. Kam hequr dorë
nga përpjekja për të të gjetur ty në valën
e tërbuar të momentit të ardhshëm. Të gjitha
imazhet e ndritëshme në mua—atje tutje,
peisazhe thellësisht të ndjera, qytete, kulla, dhe ura
dhe kthesa të papritura të udhës
dhe këto toka të begata që njëherë e një kohë
pulsonin nga jetët e zotave—
të gjitha rilindin tek mua
për të të dhënë kuptim ty,
që përjetësisht më shmangesh.

Ti, e dashura ime, që je sa të gjitha kopshtet
që kanë përpirë vështrimin tim
të përmalluar. Një dritare e hapur
në një shtëpi fshati—dhe ti pothuajse
duke dalë nga dera, për të më takuar.
Në rrugët mbi të cilat rastësisht kaloj
ti sapo ke shkelur para meje dhe je zhdukur.
Dhe disa herë vitrinat e dyqaneve
që akoma kanë marramendjen
e pranisë tënde të mëparshme
drithërohen dhe më kthejnë imazhin tim të befasuar.
Ku i dihet? Ndoshta i njëjti zog përcolli jehonën
për të dy ne dje, të ndare, në mbrëmje…

Perktheu M.P.

You who never arrived
in my arms, Beloved, who were lost
from the start,
I don't even know what songs
would please you. I have given up trying
to recognize you in the surging wave of
the next moment. All the immense
images in me -- the far-off, deeply-felt
landscape, cities, towers, and bridges, and
unsuspected turns in the path,
and those powerful lands that were once
pulsing with the life of the gods--
all rise within me to mean
you, who forever elude me.

You, Beloved, who are all
the gardens I have ever gazed at,
longing. An open window
in a country house-- , and you almost
stepped out, pensive, to meet me.
Streets that I chanced upon,--
you had just walked down them and vanished.
And sometimes, in a shop, the mirrors
were still dizzy with your presence and,
startled, gave back my too-sudden image.
Who knows? Perhaps the same
bird echoed through both of us
yesterday, separate, in the evening..

Avionë letre

Çdo ditë që kalon është gjurma e madhe

mbi gjurmën e vogël të ditës së shkuar...

të hapave që rendin për atje tek hijen lë

ku çfarë ishte, ç’është e ç’do të  jetë...

nuk dihet më...

E mekur është harresa  dhe e lodhur

si një gjumë në mes i ndërprerë

netët shkurtohen kur mëngjesi përzë  yllin

por janë gjithmonë të rënda

kuverta të ashpra që s’ ngrohin

as ftohin,

por  veç gërvishtin...

Po ditët si do t’i palosim në vazhdim...

trekëndëshe apo katrore?

Mos do t’i bëjme aeroplanë letre

që fluturojnë mbi një statujë të ngurosur

qiellit me një gropë të errët në gjoks..

apo vallë do shkrumbohen të gjitha

hi ëndrrash në zjarrin e dashurisë

së zezë të këtij dielli të verdhë...

LOJE E RREZIKESHME

Loja mbaroi …

ne luajtëm…

derisa krahët na u këputën

veç vështrimi mbeti i gjallë

i ngulur

i valë...

sulmuam fort të  dy dhe u tërhoqëm…

e mundëm njëri tjetrin

u mundëm

ti  fshihje  asin nën dorë

unë vijat e dorës të lexoja…

Nga yjet frynte një erë e marrë…

furtunë

të humbur ishim të dy

në labirinthet e një puzzle të vështirë

përpara ti

e pastaj unë….

Në sa udhë dhe kryqe u ndalëm pa mbarim?

Ah, sa  shumë mund!

Mban mend si t’u lodhën veshët nga kuisjet

e  qenit të vogël nga i zoti rrahur?

Që e rrihte pse ulërinte dhe ai qante…

dhimbja   

rrahja

kush lindi e para vallë

në qarkun e mbyllur të pafund…?

Me sa letra luajtëm? Me sa vetë?

Sa hynë? Sa dolën? Sa u zbritën? Sa u mblodhën?

Sa herë shtigjeve të labirintheve u kryqëzuam?

Sa herë u përplasëm… puthëm.. dashuruam..?

Sa herë u tërhoqëm si dy magnete të marrë?

Sa herë nga shkëndijat e përplasjes u ndez zjarr?

Dhe u përshkrumbëm dhe vetë ..

përzhitje vet’ i tretë…. i katërt…i dhjetë...

Sa herë u betove…

për hënën që formën ndërron çdo natë...

sa herë me Janus të ngatërrova

kur ktheheshe nga të tjera dallgë...

“është veç lojë, shpirti im”

 përpiqeshe  të më qetësoje...?

Sa herë me frikë të shtyva

largova

refuzova

në netët kur shpirti të ndizej në magji

i hutuar ti humbe

u dorëzove

pastaj u martove me një shtrigë ngjyrë gri

( se në lojë gjithmonë ka një shtrigë që ne pritje rri)...

Si të kërkova më pas

dhe me frymë të mbështolla

e të ngroha për netë me rradhë

në  udhët e kryqeve 

ku erë e thatë kish bërë  kërdinë?

..........................................................

në  pyje shpirtrash eshtrat e shpirtit bluajta

me hirin shënova udhën e kthimit

dhe të fitova përsëri….

Por ishte veç një lojë

që nuk mund të mos e luanim

si një lojë  shahu

cfilitëse

e gjatë

të ndryshëm ishim  kur fitonim...

në humbje gjithnjë  të  barabartë...

Tani të lodhur,

në karrike metalike ulur

skeletet e  zhveshur 

vështrohen me kërshëri

dhe sytë “flasin” nga  zgavrrat boshe

“si thua…

do vish të luajmë përsëri?”

Liqeni

Eja të shohim liqenin

të shkrijmë çfarë ngriu

ky vit i gjatë

i mbrapshtë

i lodhshëm

me një stinë të njëtrajtëshme

me të njëjtin emër të katër herët,

me një diell si sëmundje e butë…

apo amebë e madhe që i hëngri gjithë dashuritë…

Patat e egra nuk shtegetuan

janë përsëri aty në mes

ku i lamë vjet,

të gjalla

të pakallura

si ky vit i egër i sivjetshëm …

Por liqeni merr frymë  dhe na pret si përherë

i zbutur është bregu i shtruar i gjelbër

kallamishtet do na njohim sapo të na shohin

gushkuqët do na këndojnë një këngë të hidhur

për një zog të vogël që sapo ra nga foleja…

pastaj do ecim përdore në udhishtë

duke kërkuar nëse gjurmët që mbollëm vjet

kanë mbirë…

për të shënuar një vit me një stinë të re…

Maratonë

Vetëm njëqind të rrahura zemre

dhe një pulsim… është finish-i...

këmbët të tradhëtuara janë nga krahët

që rrotullohen pa pushim me angushti.

Zvarritje janë kilometrat e fundit

në një rrugë me rërë në muzgun e purpurt

ku asgjë nuk mund të shihet qartë

dhe dielli si një zemër e verdhë

me dy zemra të kuqe mund të shkëmbehet kaq lehtë…

  

Vetëm njëqind të rrahura zemre më tej është finish-i

dhe fare kthjellët shoh pas tij

nimfën e bardhë të fluturës

varur në degët e lulëzuara të kumbullës

por vallë a do e arrij?

Njëqind të rrahura zemre

si pompa e një pusi

sjell  ujë të ftohte dhe jetë

për etjen e vrapuesit…

Por fund nuk paska asnjehere

kjo dit’ e errët pambarim

kjo udhë e thatë…e zezë…

mashtruese mes pluhurit dhe mjegullës…

frymëmarrja është e rëndë dhe qelbet

erë moçali varur algash në mëngjes

përpiqet që të dalë nga brinjët e kafazit

si gazierë gulçesh të pashpresë…

………………………………………………

Pa jetë varen krahët  tradhëtuar nga këmbët

vetëm njëqind të rrahura zemre përtej është finish-i

por ah….me një pa-fundësi në mes…