Tërbimi i panterës

kokën uli të pijë ujë
dhe bregun e lumit e kafshoi
pikë pikë i rrodhi mbi buzë
gjaku i tij i tejdukshem vrragë
në udhën ku ajo më pas kaloi...


hënën që çuditur e shikonte
me thonj e çorri e gërvishti...
dhe lulet që humnerave i mbine
vrullshëm ia shtypi, ia prish
ajo nga dhimbja mbytur angulliu
si qente ne nje nate heneplote.

pastaj pjellë e natës dhe e erës
në gji të së ëmës u mbështoll…
dritë e hidhur nga sytë i rrodhi
mbi të bukurën, lëkurën e çarë,
ndërsa me gjuhën e lagur
plagën e saj lëpiu
madhështore si heshtja
ngadalë…
ngadalë…