Shtëpia nga dolëm përdore të dy,
është prapë aty, në murin suva-ashpër
përballë shtratit ku akoma fle fëmijëria ime.
E para ishte drita atëherë…
Dritë e syrit të një fëmije,
krijonte mbi suvanë e murit
shtepi, qytete, zogj, banorë,
ujra, qiej, dashuri ...
Kështu nga një vështrim
jemi krijuar edhe ne...
Piktura në pëlhurën e qiellit
që kanë humbur rrugën për në shtëpi…
...sepse e lëmuar është tani suvaja
dhe (për)dora jote mungon.
1 comment:
Shpesh ti te le pafjale!
jane shume te bukura vargjet , me pelqeu pamase , me dhe emocion te vecante , flm e dashur!
perq...!
Post a Comment