Friday, October 30, 2015

Mungesë

Pablo Neruda

Sapo jam ndarë nga ty
akoma të kam brenda meje, kristaline
apo  fërgëllimë,
ose  ankth, plagë shkaktuar vetvetes
apo një përmbytje dashurie, njësoj si përmbyllja e syve të tu
para dhuratës së jetës
që unë pambarimisht  të kam dhënë .

E dashur,
ne u gjetëm
të etur dhe ia pimë njëri tjetrit
të gjithë ujin dhe  gjakun
ne u gjetëm
të uritur
dhe kafshuam njëri tjetrin
si gjuhët e flakës
që lëpijnë plagët.

Por pritmë
ruaje për mua ëmbëlsinë tënde.
Dhe unë gjithashtu do ruaj për ty
një trëndafil.

Shqiperoi M.P.

Saturday, October 10, 2015

KENGA E ZHGENJIMIT

Çfarë dite është sot? Po ç’rëndësi kanë vallë
emrat e orëve,  ditëve, muajve të  gjatë
të  vdekur  të  gjithë,  varrosur pa kthim,
si trenat që venë  a si trenat që  vinë
si trenat që shkojnë  a si trenat që  kthehen
ne kryqëzim te shinave  nje lypës  i vogel  rri
shpirturitur sytë  e trembur hap.  Rreckosur
 dorën e njomë zgjat

“ Të lutem, zotëri,
Shkruaj dy vargje dashurie për mua, zotëri! ”
Dhe zotëria i fal dy centët e tij…

Avullon suprinë e hënës  mbuluar nga një tis  gri
si në përrallat me kuçedra.  E fshehur anë e errët mbetet.
Ç’të  jetë  pas saj? Cila e vërtetë ?  nga ato pesë…dhjetë apo njëzet?
Ç’fytyrë  ka? Ç’maskë  do kem përballë?  Do e njoh a do më  njohë  vallë?
Maska e hënës hijen lëshon nëpër park …
herë del, herë  duket …herë- herë  fshihet me vrap
dhe  në kryqëzim të  udhëve  lypës’  i vogël rri

"Të lutem, zotëri
dy vargje dashurie për mua, zotëri!"
dhe zotëria i fal dy centët e tij…

Kujtimet jane bebe… që  më  pas bëhen gjethe
të zverdhura në  vjeshtë…të lehta  si frymë
që më në fund nxirret dhe brenda më s’hyn…
Kështu  dhe bebet e syve bien përdhe
të vrara, të lodhura  nga gjumi që nuk i  zë…
udhëkryqeve pa fund të labirinthit të zi
në prag të të cilit lypësi  i vogel rri

"Të lutem, zotëri,
dy vargje dashurie për mua, zotëri!"
dhe zotëria i fal dy centët e tij…

Dikush hëngri  dhe piu mbi tryezën që  ndrin
një tjetër  gjellët shijoi dhe iku pa kthim
dikush lugën që përdori e futi në xhep dhe harroi…
një tjetër  në pjaten bosh pa hijen e tij…
Pra eja ta përmbysim sofrën që na priti
therrimet t’i shkelim  në një vend të errët t’i mbjellim
në një vend të zi ku asgjë nuk mbin
aty ku  lypësi i vogël rri

"Të lutem, zotëri,
dy vargje dashurie për mua, zotëri!"
dhe zotëria i fal dy centët e tij…

E gjatë dhe e ashpër rruga për në fund
trok’ i djepit dhe i kalit përgjumshëm na përkund
më mban… dhe të mbaj… të kam dhe më ke
shpinë  përmbi shpinë  si breshka shtëpinë
vëllezër siamezë  që vdekja veç  i tremb
por koha i vret dhe ëndrrën ua tredh
në eshtër të  kosës lypës’ i vogel  rri

"Të lutem, zotëri,
dy vargje dashurie për mua, zotëri!"
dhe zotëria i fal dy centët e tij…


Stuhia filloi dhe mbaroi në det
por në  gotën me ujë  një  anije u mbyt
zërin me ëmbëlsi sirenat e mprehin
Uliksit litarët krahët ia presin
pika gjaku ngjyrë blu pikojnë mbi kuvertë
i gjërë  shtrat i drurit ku Penelopa pret…
Në breg këmbëzbathur me gishtat në shkumbë
i mardhur, i lagur  lypësi  i vogël rri

"Të lutem, zotëri,
Shkruaj dy vargje dashurie për mua, zotëri!"
dhe zotëria i fal dy centët e tij…

©M.P.

Thursday, October 8, 2015

Këngë dashurie

 Rainer Maria Rilke 


Si do mund ta mbaja thellë këtë shpirtin tim,
që aty brënda meje të mos prekte shpirtin tënd?
A do mundja vallë ta ngrija aq lart, që duke kapërcyer
lartësinë tënde të  mund ta dërgoja në të tjera vënde?
Do doja ta strehoja diku fshehur mes objekteve
të largëta të humbura, në një vënd të errët dhe të heshtur
ku të mos drithërohej sa herë që thellësia jote të tingëllonte.
Por edhe kështu, çdo gjë që na prek ne të dy, mua dhe ty
na bën bashkë në një zë,  ashtu si një hark violine
që nxjerr një tingull të vetëm nga prekja e dy telave të veçantë.
Mbi cilin instrument jemi tendosur vallë
dhe cili muzikant na luan me duart e tij?
Oh më e ëmbla këngë.


Shqiperoi M.P.

Friday, October 2, 2015

Shpirt i ndrydhur

Pablo Neruda

E humbëm edhe ketë muzg
askush nuk na pa në mbrëmje dorë për dorë
ndërsa nata e errët mbështillte dheun

E pashë nga dritarja ime
se si perëndimi festonte mbi majat e maleve të larta.

dhe një copë diell që ndonjëherë
digjej si  një monedhë në pëllëmbën time

Më kujtohesh  ti  kur shpirtin  ma ndrydh
ky trishtimi im aq i njohur për ty

Ku ishe ti atëhere?
Me kë ishe?
Për çfarë po flisnit vallë?
Përse më hapet kjo gropë e hidhur e dashurisë krejt papritur
sa herë që jam i trishtuar dhe ndjej që ti ke ikur?

Libri bie gjithmonë i mbyllur  kur afrohet muzgu
ndërsa pulovra blu më fërkohet si një qen i plagosur në këmbët e mija

Gjithmonë gjithmonë ti zmbrapsesh mbasditeve
në drejtim të muzgut që shuan statujat.

Shqiperoi M.P.

Thursday, October 1, 2015

Eja me mua , thashë, dhe askush nuk do dijë

Pablo Neruda

Eja me mua, të thashë, dhe askush nuk do dijë më
ku apo si pulsonte dhimbja ime
që nuk kishte pasur kurrë në mua karafila apo këngë gondolieresh
por vetëm një plagë të hapur nga dashuria.

T’a përsërita prapë: Eja me mua, sikur të ishte dita e fundit e jetës time
dhe asnjeri të mos shihte kurrë henën si mu përgjak në gojë
apo gjakun që vërshoi në heshtje
Oh shpirt, le ta harrojmë tashti atë yllin që kishte aq shume gjëmba

Prandaj, kur dëgjova zërin tënd të më përsëriste
Eja me mua,  më ngjau sikur ti të kishe nxjerrë jashtë teje
të gjithë zinë, dashurinë, avullin e fermentuar të një vere të vulosur.

Gaizerët që nga thellësia përmbytën zgavrat
në gojë ndjeva shijen e zjarrit përsëri
shijen e gjakut dhe karafilave, të gurëve, dhe flluckave të djegies.

Shqiperoi M.P.